Slijtage

Ach nee, u dacht toch niet dat ik weer over mijn gips ging zeuren? Dat ligt in de bak ,,medisch afval'' bij dokter Been. Slijtage in het huishouden Malief ja. Letterlijk.
Het begon met de televisie. Een leeftijd kan ik er niet opplakken maar hij dateerde wel uit de tijd dat dat gerief nog feilloos werkte. Tot de geluidsband het begaf. Tja, dat moest er van komen. En altijd onderschriften lezen tot het kreng ineens terug geluid produceerde, aan het geduld van de Meester zijn grenzen. (*)
Terwijl we in de toonzaal de bestelbon laten invullen val ik bijna van mijn stoel van het lachen: porno op alle gigantisch opgestelde breedbeeldschermen. ,,Wat is er?'' vroegen de verkoper en de Meester die met hun rug naar de zaal zaten. Haha, en geen van beiden durfde zich direct omdraaien. De verkoper dacht waarschijnlijk: die madam-op-krukken halucineert zeker? Nee hoor. Maar na mijn opmerking werd wel alarm geslagen en kwam een andere natuurfilm...
Drie dagen eerder was ik ook al eens binnengepikkeld om een nieuwe microgolf-oven te kiezen. Toen heb ik mij wel met iets meer waardigheid gedragen en dat was nodig want de uitleg was heel ingewikkeld en ik ben nog altijd aan het studeren.
Waarna het de spoelbak van het benedentoilet was die het begaf. Dat is na een wachttijd van tien dagen ook weer in orde.
En weet ge wat alle leveranciers na installatie vertelden?,,Zo lang als die oude gaan deze niet meer mee hoor''.
Dan liever dokter Been: die geeft zijn klanten tenminste nog wat hoop. ,,Alles in orde, maar niet direct van de trap springen hé?'' Alsof ik zo nog van de trap kom. Maar misschien behoort dat tot de feelgood-service van het ziekenhuis? Aan Lottepoes vroegen ze na haar knie-operatie van drie of vier jaar geleden of ze een briefje voor school nodig had? Héhé.

(*)Terwijl we op de nieuwe TV zaten te wachten_ volle week_ snokte de Meester van frustratie aan onze (ingebouwde) kast en sprong het geluid weer aan waarna hij de rest van de week feilloos werkte. Hm, kabeltje zat vast...

Countdown

Maandagavond: Kadoke2 toont mij haar linkerarm waarop zes streepjes. Bic-streepjes, voor u ongerust wordt. Zes kleine rechte streepjes. En of ik wil zeggen wanneer het precies halfacht is, want dan mag ze een streepje uitvegen. Zoveel streepjes voor het herfstvakantie is, met eerst een scoutskamp, dan een Centerparcs-verblijf en dan, voor Kadoke1, een volleybal-kamp. En of mijn gips er dan ook zal ,,af'' zijn? Juist ja, nog drie-en een halve streepjes.
Dat tellen zit in de familie, ik zal het maar toegeven. Te beginnen met bomama die soms van verveling de knopjes op haar telefoon telt. Dan Malief die sinds haar laatste verjaardag telkens als ze gaat slapen een soortement ritueel reciteert: ,,allez, toch nog pakweg 3000 keer gaan slapen...''
Nichtje Suus heeft er mij op attent gemaakt: ze zit ook zoveel aan vroeger te denken en 't is de tijd van 't jaar en de leeftijd, en hoeveel hebben we nog tegoed?
Toen ik vanmorgen mijn pyama opplooide realizeerde ik mij dat ik met die gipsmizerie al een tijdje vergeten was te tellen. Oef.

Informanten

Ik zal het nu maar bekennen: de laatste tien jaar van mijn carrière in de journalistiek heb ik gebruik gemaakt van informanten. Tussen haakjes, niet zoals mijn collega GK die een informant was bij de KGB, laten we wel wezen. En mijn informanten heb ik nooit betaald of zo, ze waren zo verguld als ik hen om informatie vroeg dat ze het zelfs jaren later met omzichtigheid vertelden.
Ik verklaar mij nader.
Aandachtige lezertjes zullen al weten dat die laatste carrière-jaren (en vooral de bazige chefkes met gewéldige ideetjes) er teveel aan waren. Met Karl Lagerfeld, Dries Van Noten of Gianni Versace konden ze mij niet pakken, maar huis/tuin- en keukenweetjes, dat was wat anders. ,,Zeg, die van de mode kan eens een stuk schrijven over de rage (?) van het handwerk/breien/zelf kleren maken/schooluniformen/sneeuwklassen/'' (om het nu eens over die éne informante te hebben. En dan belde ik naar de directrice van de school van onze dochters en had het vooral over Lottepoes (omdat het zo'n slimme én brave was*) en de (toen nog eerwaarde zuster) babbelde en vertelde en nodigde mij uit bij de vakleraressen (en ik deed mij sukkelig voor en zei dat ze mijn enige hoop was) en ze beloofde mij discretie (en ik zou de geheimen over de herrie rond het schooluniform niet aan de grote klok hangen). Een goeie deal, quoi?
Onlangs ging Lottepoes naar een reunie van haar retorika. En daar riep de ex-directrice en mijn informante en plein public:,,Ha ja, uw mama was mijn geheime vriendin!'' De vriendinnen van Lottepoes keken bedenkelijk(**) en Lottepoes riep mij enkele dagen later ter verantwoording: ,,Mama, WAT WAS DAT?'' Ik heb toen heel hard gelachen. Zo hard gelachen dat ik vergeten ben haar te vertellen waar die ere-titel vandaan kwam.

(*)Kalamity was vooral een héél slimme
(**)Van zuster directrice was bekend dat ze al een vriendin had...

Hinkeltje kraminkeltje

Ja zeg, hoe ging dat liedje weer waar we vroeger op hinkelden? Hinkeltje kraminkeltje kwam aangelopen? Een vraag die ik dezer dagen aan Bomama zal stellen: ze zal het zeker weten. Meer recente vragen liggen wat moeilijker maar dan kunnen we nog eens ,,discuteren''.
Enfin, een round-up: de Meester moet er zeker veel betrouwbaarder (heu?) uitzien dan Malief want hij stapte met de IK-formulieren naar de officiële instanties en jawel: een ambtenaar (politieman?) gaat naar Avondrood komen om Bomama te laten tekenen. Voor een Echte carnandité(*), zoals ze zelf zegt. Of was het omdat hij het grietje achter de toog heeft ingepakt?
Idem bij de oogarts: moeiteloos alle ,,vergunningen'' voor dure oogdruppels gekregen.
Et pendant ce temps là: hinkeltje kraminkeltje nietwaar. Kadoke1 heeft mij getroost: ''Malief, toen ik deze zomer een gips had liep ik ook raar he maar tegen het eind kon ik er mee lopen. Ik wil zeggen: rennen hé.,, 'k Zie het nog niet direct gebeuren...
Tanjel heeft het mooi gerelativeerd: Er zijn erger dingen hé. Absoluut. Ik moest haar bij ons jongste bezoek aan Avondrood nog vertellen wie er weer allemaal ,,verdwenen'' is en ik mompelde dus ,,necrologie'' kwestie van Bomama wat te misleiden. Maar het ging over een vrouw van 95 die ik op vijf jaar tijd heb zien wegschrompelen en een man van pakweg 80 die als een leeuw in een kooi bij de dementen rondbrieste. Ook dat was eigenlijk geen slecht nieuws...

(*)Carte d'idendité, ,,stoit stoem da de Franse in Brussel mê ons lachten'' Maar dat is stof voor een ander verhaal...(heu, dat moet ik toch niet ondertitelen hé, 't is toch geen Westvlaams?)