Informanten

Ik zal het nu maar bekennen: de laatste tien jaar van mijn carrière in de journalistiek heb ik gebruik gemaakt van informanten. Tussen haakjes, niet zoals mijn collega GK die een informant was bij de KGB, laten we wel wezen. En mijn informanten heb ik nooit betaald of zo, ze waren zo verguld als ik hen om informatie vroeg dat ze het zelfs jaren later met omzichtigheid vertelden.
Ik verklaar mij nader.
Aandachtige lezertjes zullen al weten dat die laatste carrière-jaren (en vooral de bazige chefkes met gewéldige ideetjes) er teveel aan waren. Met Karl Lagerfeld, Dries Van Noten of Gianni Versace konden ze mij niet pakken, maar huis/tuin- en keukenweetjes, dat was wat anders. ,,Zeg, die van de mode kan eens een stuk schrijven over de rage (?) van het handwerk/breien/zelf kleren maken/schooluniformen/sneeuwklassen/'' (om het nu eens over die éne informante te hebben. En dan belde ik naar de directrice van de school van onze dochters en had het vooral over Lottepoes (omdat het zo'n slimme én brave was*) en de (toen nog eerwaarde zuster) babbelde en vertelde en nodigde mij uit bij de vakleraressen (en ik deed mij sukkelig voor en zei dat ze mijn enige hoop was) en ze beloofde mij discretie (en ik zou de geheimen over de herrie rond het schooluniform niet aan de grote klok hangen). Een goeie deal, quoi?
Onlangs ging Lottepoes naar een reunie van haar retorika. En daar riep de ex-directrice en mijn informante en plein public:,,Ha ja, uw mama was mijn geheime vriendin!'' De vriendinnen van Lottepoes keken bedenkelijk(**) en Lottepoes riep mij enkele dagen later ter verantwoording: ,,Mama, WAT WAS DAT?'' Ik heb toen heel hard gelachen. Zo hard gelachen dat ik vergeten ben haar te vertellen waar die ere-titel vandaan kwam.

(*)Kalamity was vooral een héél slimme
(**)Van zuster directrice was bekend dat ze al een vriendin had...