Klussen en zingen

De schuifelende schilder is weer een tijdje verdwenen, tijd voor een variatie op stoffer en veger. Helaba, geen kwaad woord van mijn schuifelende schilder (schuifelend in de betekenis van fluitend), daarmee kondigt de vlees geworden discretie zijn aanwezigheid aan op ons uitgebreid grondgebied. De Kadokes konden hun ogen niet geloven. Dat was nu eens geen schele bierbuik waarvan je nooit wist of hij je bekeek dan wel op zoek was naar een asbak. De as deponeerde hij dan in zijn hemdzakje...
,,Geen kwaad woord over meneer D. commandeert de Meester, hij heeft mij vroeger heel veel uit de nood geholpen. '' Vergeten zijn de weken van zorgeloos jolijt voor onze Sammie die in onze omgeploegde keuken ineens een gigantische kattenbak ontdekte. (een leiding per abuus doorgezaagd, gevloerd in de vrieskou en mogen herbeginnen et j'en passe). Plus de eindeloze klappekes in het deurgat _ ik keek heel vies als hij rokend binnenkwam_, de jolige nogal insinuerende praat van een versierder-op-jaren, ik had er echt mijn bekomst van. Gelukkig (hihi) is hij bij zijn laatste klus door een trapleerke gevallen.
De nieuwe schilder dus. Niet met de noorderzon vertrokken maar even een grote klus gaan klaren in het Antwerpse en dan komt hij terug. Net tijd genoeg voor ons om eens uit te slapen, ongeneerd lang op het toilet je krant te lezen of keihard je Leonard Cohen door de boxen te jagen. Want er kon altijd een buur-lastigaard binnenvallen via de garage om de schildersauto een paar centimeters te verplaatsen.
Toen ik Kadoke2 zo intensief, handjes op de rug, naar de schilder zag staren had ik ineens een déjà vu. Ik ben het aan Bomama gaan vragen en jawel: ik was ook zo'n liefhebber van een schilder. Hij heette René en ik ging altijd bij hem zitten als hij aan het werk was. God ja, nu weet ik het weer. Hij vertelde het bewonderende mini-maliefje over zijn bezoek aan de Paus waar hij een medaille had gekregen omdat hij een kindje uit een brandend huis had gered. Ik geloofde het allemaal en ik zal ook een jaar of zes geweest zijn.
Wat mij naadloos bij het volgende brengt: die Kadokes zullen het, tenminste als ze mijn geheugen hebben, later ook nog allemaal weten. Zo ben ik met de Meester en de Kadokes naar het graf van hun voorouders gegaan. En ik heb er met mijn zakdoek de dennenaalden van het graf geveegd en verteld over die opa. En dat ik zeker zo geen graf wil maar een kaske in de muur, proper en wel.
Terug thuis heb ik Leonard nog eens laten schallen. Een nieuwe dimensie sinds ik hem vorige zondag -in-het-echt zag. Vooral zijn magere knietjes en benige handen deden mij aan mijn schoonvader-zaliger denken. Al was hij meer voor schallende koren en bronzen harten.
En toen kwam de schilder weer en zei ,,schoen hé, maar als ge nen hiele cédé hoert zoude wel in sloap valle''. En dat hij meer voor Jerry Lee Lewis was ,,en das oek van onzen tijd''.
Maar een kind heeft hij nooit uit een brandend huis gered.

Moeder waarom staken wij?

Toegegeven, hier is een gepensioneerde aan het woord die elke maand een riante zakcent opstrijkt in ruil voor 42 jaar carrière waarvan vijf verplicht werkloos because te duur. Om maar te zeggen dat ik dus niet kan meespreken over verminderde koopkracht, hebzuchtige bazen en grootkapitaal. Maar toch.
Vorige zaterdag, twee dagen voor de grote stakingsdag, voelde ik mij na tien dagen ,,flauwkes en niet in mijn talluur'' zoals ze dat in Brussel zeggen, weer alive and kicking. En dus ging ik winkelen.
Een beetje zon, en het leek al betoging in de straten van mijn adoptiestad. Volle winkels, toch goed van die sukkelende economie en die verminderde koopkracht. Waren ze allemaal hun spaarcentjes gaan ophalen? Ik ging ook winkelen, dat spreekt. En dat viel wat tegen. Twee files aan de kassa, respectievelijk vijftien en twintig minuten lang, maar ik heb ze zeer Zen doorstaan. Vooral omdat ik eens iets gepast had dat ik nog leuk vond ook. Bij de derde file _ met een nummertjestrekken systeem_ in een parfumerie godbetert, ben ik na vijf minuten weer weggegaan. Parfum , warmte en een nog ietsjes te slappe Malief, het was teveel voor een dag.

Vandaag, stakingsdag, eerst de talloze jolige slenteraars in rode jassen op straat genegeerd, dan naar de kapper waar ik een vol uur een stoel heb warm gehouden voor ik een schort kreeg. De dienstdoende grieten hadden wel een heel intensieve bezigheid boven de zaak _ ik gok maar: roken, drinken, babbelen, niksen _ en ik zat weer Zen te wezen. Waren zij misschien ook aan het staken?
Maar wat zit ik te zeuren, ik ben toch met pensioen en heb alle tijd van de wereld. Morgen ga ik een vriendin van lang geleden bezoeken. Met de trein. Ik weet het, het is het lot uitdagen...