Toegegeven, hier is een gepensioneerde aan het woord die elke maand een riante zakcent opstrijkt in ruil voor 42 jaar carrière waarvan vijf verplicht werkloos because te duur. Om maar te zeggen dat ik dus niet kan meespreken over verminderde koopkracht, hebzuchtige bazen en grootkapitaal. Maar toch.
Vorige zaterdag, twee dagen voor de grote stakingsdag, voelde ik mij na tien dagen ,,flauwkes en niet in mijn talluur'' zoals ze dat in Brussel zeggen, weer alive and kicking. En dus ging ik winkelen.
Een beetje zon, en het leek al betoging in de straten van mijn adoptiestad. Volle winkels, toch goed van die sukkelende economie en die verminderde koopkracht. Waren ze allemaal hun spaarcentjes gaan ophalen? Ik ging ook winkelen, dat spreekt. En dat viel wat tegen. Twee files aan de kassa, respectievelijk vijftien en twintig minuten lang, maar ik heb ze zeer Zen doorstaan. Vooral omdat ik eens iets gepast had dat ik nog leuk vond ook. Bij de derde file _ met een nummertjestrekken systeem_ in een parfumerie godbetert, ben ik na vijf minuten weer weggegaan. Parfum , warmte en een nog ietsjes te slappe Malief, het was teveel voor een dag.
Vandaag, stakingsdag, eerst de talloze jolige slenteraars in rode jassen op straat genegeerd, dan naar de kapper waar ik een vol uur een stoel heb warm gehouden voor ik een schort kreeg. De dienstdoende grieten hadden wel een heel intensieve bezigheid boven de zaak _ ik gok maar: roken, drinken, babbelen, niksen _ en ik zat weer Zen te wezen. Waren zij misschien ook aan het staken?
Maar wat zit ik te zeuren, ik ben toch met pensioen en heb alle tijd van de wereld. Morgen ga ik een vriendin van lang geleden bezoeken. Met de trein. Ik weet het, het is het lot uitdagen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten