Vandaag een uur in de zetel van Bompa gezeten. Bompa is er al ruim 60 jaar niet meer, maar zijn zetel is voor Malief een knus nest in de zon op het terras. Je zakt er door tot op de springveren (maar daar zijn losse kussens voor) en hij is zo ,,majestatisch'' (als je niet let op de lakens die de zeer antieke afgesleten motieven verbergen) dat Malief er gewoon melig van wordt...
Bompa dus. Leopold Denis Aerts, ancien combattant de la grande guerre (dat lees ik af op een ingekaderd document met mooie engelentaferelen) afkomstig van la ville de Bruxelles, recconnaisante... Juist, bompa sprak geen woord Frans, maar dat was in 1918 ,,gewoon''.
Bompa was niet zoals mijn strenge vader. Hij kwam mij met Mitsy (een lieve zachte vrouwtjesdog met flaporen, dus nooit geknipt hé) halen aan school en we wandelden naar Neder over Heembeek naar een café met speelplein, ,,De oude liefde'' (of zoiets) waar hij een geuze ging drinken en met de uitbaters in de tuin babbelde. Terug naar huis kreeg ik de vraag...om niets aan meter te zeggen. En ook het ,,commiske'' , ne ,,gelen puntzak voor de pijp Harelbeke'' was ons geheim.
Malief heeft Bompa zien sterven. Hij zat in die gigantische zetel terwijl er geen grammetje vlees meer aan zijn lange benen zat. Dat snapte ze pas toen ze een mopje vertelde en zijn repliek was ,,ge gaat nie lang meer met Bompa lachen.''
Toen ze met de rouwbrief naar school ging (ze was 13 jaar en was een dag afwezig geweest) kreeg ze eerst een vlammend commentaar van zuster Maria Rosa. Tja, toen kwamen de eerste tranen. En trok de non haar tegen haar schapulier. Dat was nog het ergste...
Ondertussen heeft Pezzeke mij laten weten dat het geen geuze was en dat het café anders werd genoemd..maar ....helaas, dat is Malief dus weer vergeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten