De bokkenpruik op

Windstil op de blog van ma-lief. Enkele lezertjes informeerden al ongerust of ik misschien in de lappenmand lag. Bah nee, gewoon de bokkenpruik op. (Gelukkig vragen de Kadokes niet wat dat wil zeggen, maar als je het mij dan toch vraagt: beetje vies, slecht in mijn vel...)
Vroeger zou ik gezegd hebben ,,voorjaarsmoeheid'', maar 't was meer ,,het moe''.



De eerste blijde boodschap kwam van ons Oksana: ik vermoed dat ze er een week op had geoefend want ze kwam binnen en zei: goededag, de laatste keer dat ik kom.ik ga anders wonen, weg.'' Ik bespaar u mijn verbijstering maar ok, ik kan niet verwachten dat ze van het Pajottenland naar hier komt poetsen. Het dialect is er ook zeer mottig. Wat het ergste laat vermoeden voor haar lessen Nederlands.
En ga ik nu zeuren over het weer? Ja. Vooral als je met de Kadokes naar de kust gaat _ Paasvakantie, remember_ en daar tot op het bot bevriest van de ijzige wind. Bovendien moet je dan stomme beloftes nakomen zoals eindelijk het strandspeelgoed van A en B uitproberen, een overigens knap, ingenieus en tof cadeau voor hun verjaardag. Al eens geprobeerd met stormkracht 7 water te scheppen, achter een duin een bak te vullen, ondertussen het bouwplan laten wegwaaien, onderdelen per abuis begraven en toch een heel knappe bijna volmaakte muur bouwen? Of leuke motiefjes rollen op een plat vlak die dan prompt door de Kadokes worden kapot gestampt _ de kinderen moesten zich toch warm springen_ en tussendoor een telefoontje van Kalamity of ik ze niet naar de kapper wou sturen? Hoewel de wind in mijn gsm gierde kon ik het helaas toch nog verstaan.
En dus ging deze al redelijk humeurige Ma-lief een knieval doen bij haar favoriete kapsalon. Met dat kapsalon is niets mis_ ik ben er kind aan huis_ maar met de baas van het kiekenkot heb ik het niet. Moeilijk uit te leggen waarom, maar enfin, zijn kleinkinderen noemen hem Parain (sic). En een peetvader is het. De eerste keren dat ik er kwam was ik als de dood dat hij mij zou knippen. Zoals al mijn mannelijke leeftijdsgenoten is hij een beetje doof, de discussie over mijn haarkleur is een verhaal apart. Gelukkig word ik nu al ruim een jaar door zijn overigens zeer getalenteerde zoon in de watten gelegd.
Maar soit: daar sta ik met Kadoke 1 (die de laatste weken veranderd was in een Monchichi). Kadoke 2 durfde ik echt niet meenemen: het lef om zaterdagnamiddag in het succesrijkste salon van O. met twee koters-zonder-afspraak binnen te vallen. Parain stond achter de toog en herkende mij nog van de vorige dag, toen ik helemaal volgens het boekje gewacht had tot het mijn beurt was, ondertussen bij zijn (sympathieke) echtgenote geïnformeerd naar haar hernia en maar één glaasje water gedronken, niet gezeurd dat het raam open stond, kortom ik had mij gedragen.
Een beetje stotterend, of het vandaag misschien nog ergens zou kunnen, ik weet het, 't is zaterdag, en alle schuld op mijn dochter steken, zoals het hoort. Ho madam, get vree heluk, als de jongeman meteen mocht geknipt worden.Hij zou het zelf doen..Met schrikogen volgde ik de scène: Kadoke1 is bang van norse mannen, maar de schat dacht waarschijnlijk aan zijn nieuw lief en hoe knap hij zou zijn en movede niet. Bij een vorige knipbeurt (bij de sympatieke zoon) had hij honderduit verteld over,, opa die zo'n zwanzer is en zei dat bomama de soep had gemaakt en ze met haar brommerke had gebracht maar dat kon niet hé Ma-lief''. Toen profiteerde hij duidelijk van de afwezigheid van zijn zeer praatvaardige zus. En toen Parain ineens zei dat de jongeman een scheune kop hoar ha keek hij alleen maar zéér cool.
Opdracht vervuld. Sindsdien gaat het beter met mijn leven en zijn kleine, nederige maar oh zo dankbare opdrachten. Zoals ,,pissebedden verzamelen'' voor een schoolproject. Indertijd zou ik gekokhalst hebben, nu overhandigde ik Kadoke2 haar doorschijnend doosje alsof het juweeltjes waren. Na de voorleesronde Jommeke 75 heb ik ook nog de CD van de Fabeltjeskrant twee keer helemaal beluisterd. Vooral dat liedje van ,,glaasjes Prik en de hik'' is zeer geslaagd. 't Schijnt het lievelingslied te zijn van hun ouders...
Tenslotte gisteren ook nog naar de obligate eigentijdse marteling geweest die op de billboards zeer omfloerst wordt omschreven als ,,laat naar je borsten kijken''. Tarara, wat ze kijken noemen. Maar toch weer gerustgesteld.
Als nu nog die vier afschuwelijke pukkels rond mijn neus verdwijnen dan overweeg ik de bokkenpruik maar uit te trekken.