Kadokestijd

Laat je niet foppen door de titel, dit gaat over dé Kadokes. Al moet ik stilaan een nieuwe naam bedenken voor mijn stevig uit de kluiten gewassen kleinkinderen, nog altijd twaalf jaar en al een flink stuk boven hun maliefje uitgeschoten. Dezer dagen kwam het eerste verslag van de ,,grote school'' - een topsportschool en een klassieke humaniora of hoe heet dat tegenwoordig?- en mij heeft het een paar traantjes gekost. Niet omdat het zo slecht was (wat dàcht je) maar omdat ik het de Meester zo had gegund: een schitterend rapport dat hij meteen aan heel Mechelen (enfin, toch half Mechelen) kon vertellen. Nee, de Meester was geen ,,stoefer'' en zijn dochters kunnen zich zelfs niet herinneren dat ze van hem een compliment hebben gekregen (Malief ook niet), maar via een soms lange omweg kregen ze toch te horen dat zijn gezin zijn geliefkoosd gespreksonderwerp was. En al gaf hij de Kadokes liever een ruige knuffel dan een flauw streeltje, de foto's liegen er niet om: in het opa-statuut had hij zijn ware roeping gevonden. Vandaag is zijn ,,breuke'' jarig: hij nam een jaar eerder en tien jaar jonger, afscheid van hem. Soms vraag ik mij af of de Meester toen het geduld niet meer kon opbrengen om als laatste achter te blijven.