Memory Lane voor Malief en dat kwam door een doosje peren. In haar (zeer) jonge jaren had ze maar één lievelingspeer: eentje die niet overal te zien was maar wél een lange muur in de ,,rue Dewand'' heel appetijtelijk versierde...terwijl Bompa en Batist daar naar de ,,vallende duiven'' keken. Batist was een duivenmelker, Bompa rookte zijn pijp.
Tja, Malief was het hartediefje van Bompa, ze was ,,zijn peet'' en af en toe kwam hij met Mitsy (een brave bruinharige boxer) naar de school en gingen ze ,,wandelen''. Bompa was weinig van zeggen: hij had altijd een pijp tussen zijn tanden. En jawel, hij gaf haar altijd ,,gevallen'' maar zeker niet gekneusde peren. De moeilijke naam was ze vergeten, tot ze vorige week...bij Colruyt lagen. En toen kwam de nieuwe herinnering aan Bompa. Met Durondeau.
Niet dat zij hem, na pakweg 65 jaar vergeten was...onder de veranda staat hier al 50 jaar een tot op de draad versleten imposante zetel, bedekt met iets meer actuele lakens. En daar kan je (als de zon schijnt) een Malief zien dromen. Over Bompa. Want binnen hangt een fraai kader met ,, A ses glorieux combattants la ville de Bruxelles reconnaisante ''. Van lang geleden...14-18 hé. Bompa kende ook geen woord Frans. Tegen zijn peren zei hij gewoon ,,peren''...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten