Het was ruim een jaar geleden dat ik haar had gezien, de oudste dochter van een al heel lang overleden schoonzus. Destijds was ze het mooiste kleutertje dat ik ooit had gezien (haar foto verscheen op de vrouwenpagina van het NB toen ik daar mocht ,,inspringen voor de titularis die ziek was'')...en prompt probeerde een stagiair achter mijn rug ook een fotootje van haar nichtje in de krant te droppen. Die stagiair verhuisde overigens snel naar Ons Volk want toen mocht een jonge vrouw vooral ,,klusjes'' aanpakken. Bij Malief duurde het bijna tien jaar.
Maar ter zake: ik zal mijn nichtje Blondie noemen en ooit nam ik haar mee naar een persconferentie over een ,,kinderdrankje'' , omdat Lottepoes toen nog heel klein was.
Maar wat een weerzien: van die shaker, dat wist ze nog en toen waren we vertrokken. Bleek dat Blondie mij de laatste van de generatie noemde die nog over oma en opa en hun kinderen kan vertellen.
Zal maar inkorten, maar ook voor Malief was het een confrontatie.
Om eerlijk te zijn: heb nooit enig probleem gehad met mijn schoonouders, maar de uitleg kreeg ik pas veel later en doet er niet toe.
Mijn schoonmoeder was natuurlijk mijn mama niet. En terwijl we daar zo gezellig zaten te tateren wist Malief het. Stel dat zij een zoon had en die kwam met een Brusselès uit een bescheiden, deftig gezin vrijen, maar ze woog wel 60 kilo? Zou ik dat grietje een weegschaal cadeau doen? Zij wel...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten