De titel heb ik van Gaston gestolen. Meer dan een halve eeuw geleden maakte het meesterke (mijn pa hé) mij attent op de rubriek in het ledenblad van De Bond voor grote gezinnen. We waren thuis met drie kinderen (juist genoeg zegden ze) maar Gaston had er meer, en bovenal, hij kon er zo fijn over vertellen. Mogelijk wou het meesterke mij in de goeie richting duwen...hij had ondertussen begrepen dat zijn dochter geen schooljuffrouw wou worden.
Voor mij was het in die kroniek de eerste kennismaking met een auteur die zo hartverwarmend kon verwoorden wat anderen ,,hun vrouw'' of ,,de moeder van hun kinderen'' noemden.
Nooit vergeten: Gaston noemde haar ,,zij die mijn zorgen deelt'' en al was ik in die tijd nog een onnozel wicht, ben het nooit vergeten.
Ondertussen hebben de oud-strijders van de krant er drie reünies op zitten, en Gaston heeft ons in Lissewege bedacht met de mooiste herinnering: een gewone speech zou hij zeggen maar het was een hartverwarmend, geestig, spits en raak verhaal...over vroeger en nu.
Gaston was geen man om het hoge woord te voeren maar we begrepen wel dat ,,zijn krant'' niet meer bij hem paste. Zoals ik zelf al vaak heb gedacht dat mijn ondertussen al 44 jaar overleden vader hetzelfde zou hebben gedacht. Wel ja, omdat een bloot achterste op de eerste bladzijde voor hem ook niet hoefde...
xxxEn voor de enkeling die het nog niet wist: Gaston, ondertussen 91, is in Lier overleden.
Ik ben niet de enige die daar stil bij wordt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten