Zijn naam had ik vroeger nog gehoord: dat was de pedel van het Ladeuze plein. Maar die droeg een stofjas en was extra vriendelijk voor de porren die zo dwaas waren om op hoge hakken naar de aula te trippelen.
De echte Mon kwam jaren later in mijn leven. Een wat stugge figuur van weinig woorden die Malief waarschijnlijk een compleet onbelangrijk wicht vond. Want terwijl hij zonder veel tamtam (Brusselse uitdrukking voor poeha) de strijdgebieden van Kroatië tot Rwanda in de krant bracht was zij alleen maar eens in Napels over de grond gesleept. En dat zij haar handtas nog had verscheen in een verhaaltje over de Mandarina Duck die ongedeerd uit de overval kwam.
Mon is een man die geen flauwekul verkocht. Pas na het afscheid aan de Gossetlaan bleek hij ook een zeer sociale man. Anderen hebben dat al langer en beter verteld.
Op zijn uitvaartviering heb ik vooral het verhaal van zijn kleinzoon onthouden. Over die heel grote ster die 's nachts zo zal schitteren.
Dat ga ik zeker eens controleren...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten