Toen viel er een cd-ke uit de jaren stillekes uit de platenkast: Aznavour in twintig glansrijke chansons. Met een beetje hulp van een Ikea-spotje (echt waar) dat ,,Hier encore'' tussen de populaire meubeltjes uit de jaren zestig had gedropt. Was ik helemaal vergeten, en natuurlijk ging de lichtjes geëmotioneerde Malief op zoek naar de cd die ergens onder het (figuurlijke) stof te voorschijn kwam.
Daar werd dus welgeteld drie dagen naar geluisterd en (met dank aan een clevere bezoeker) op het eerder onbekende repeat gezet.
Drie dagen dus om met volle teugen van ,,Que c'est triste Venise'' en ,,Hier encore'' te genieten, met wat heimelijk gelach toen het mij weer te binnen schoot hoe in de ,,Seven Oaks'' in 1964 dat liedje volstond om een alweer afgedankte liefde vergiffenis te schenken, tot lichte consternatie van zijn jaargenoten...die beter wisten.
Drie dagen dus. Gedaan met dat zeemzoet gezwam. Met dank aan de oude film van de Blues Brothers die mij echt waar, gisteren tranen deden lachen; Vraag het aan intimi: Malief weent alleen maar van het lachen..
De honderden wagens die er in frut worden gereden , oké, maar het publiek in die zaal op de boerenbuiten die eerst pinten gooiden naar de Brothers maar begonnen te knuffelen bij ,,Stand by your man''? De platte romantiek heeft afgedaan; voilà.
Maar de titel boven dit stukje wil wel wat zeggen hé: zo eens dansen op één tegel, dat is uit de mode.. De Meester had er een andere slogan voor, stoer als hij was: ,,gommis plekke?'' De enige keer dat ik het dialect wou verstaan...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten