NEGEN maal TWEE

Hiphip, precies negen jaar geleden dat Malief _ die toen nog gewoon de helft van die naam was _ een telefoontje kreeg op weg van Veurne naar Oostduinkerke. De ongeduldige maar zeer gelukkige beller was Big Daddy _ die net dié naam had verdiend_ en al een halve morgen aan het bellen was. Ik verduidelijk: de Kadookes waren gearriveerd en als gewoonlijk stak de logge mobiel ergens onderaan in mijn handtas.
Amai wat een grootmoeder zegt nu de helft van mijn lezertjes. Want ik wist dat Kalamity die ochtend haar spruitjes op de wereld ging zetten maar ik had plechtig beloofd dat ik niet als een Afrikaanse moeder in de gang ging zitten wachten. Om te supporteren, om te moeien, om de boel de stuipen op het lijf te jagen. Dat had mijn schoonmoeder zaliger destijds bij haar eigen dochters wel gedaan. Vandaar dat ik prompt naar thuis-aan-zee vertrok.
De eerste aanblik van mijn beminde Kadookes? Twee piepkleine schatjes, samen net zwaar genoeg voor een bolle baby. Negen jaar later zijn ze twee sterke, leergierige, sportieve kids die mij af en toe een wijze levensles voorhouden. Zo hoorde ik vorige week dat een snulletje van het vierde leerjaar Kadoke 2 met allerlei gore praat had gepest.(*) Ik slikte een paar verwensingen in en zei toen: ,,wat een krapuul!''. Waarop Kadoke1: ,,Wat wil dat zeggen?'' en ik snel verbeterde: ,,nee, dat is een lelijk woord''. En Kadoke1 mij de wijze raad gaf: ,,Nooit terugschelden Malief, dan gebruiken ze het tegen u!''. Terwijl ik dit schrijf krijg ik nog de tranen in mijn ogen...

(*)Reactie van tante Lottepoes: typisch een sukkel die verliefd is!