Il n'y a que la vérité qui blesse...

Hortense is overleden. Haar overlijdensbericht hing aan de desk bij Avondrood. En omdat ik stilaan een ,,bekende bezoeker''(*) ben vroeg ik de barjuffrouw van dienst (schoonmoeder van de baas, zwart geverfde, kalende coiffuur, leeftijd onbekend maar twee valse heupen en onlangs haar 60-jarig huwelijksjubileum gevierd, dus... : ,,Oma, zou ik die mevrouw kennen die overleden is?'' ,,Jazeker, ze zat hier dikwijls met haar dochter, maar 't was wel een demente en ze is niet ziek geweest want verleje week zat ze hier nog en ze is in haar slaap gegaan...''

,,Ho ja, was haar dochter nogal een schoon madammeke, een frisse zo?'' ,,Neeje, 't was een gewoon gelijk gij!,,
Heb ik een gezicht getrokken? Ze herpakt zich meteen: ,,Allez, een gewoon gelijk gij en ik hé. Maar ja, Vandenbroek(**) is 97 geworden, godwet of wij het zolang zullen uithouden?''
Ik druip af.
Gelukkig is daar nog altijd Caroline,(***) een Poolse die jaren in Frankrijk heeft gewoond en een behoorlijk mondje Nederlands spreekt. Om haar te plezieren spreken Bomama en ikzelf Frans met haar, en omdat ze niet veel bezoek krijgt ziet ze ons graag. En geeft ze ogenschijnlijk oprechte complimentjes. Over mijn maman die toujours si belle is en een peau de jeune fille heeft. Ha ja zeg ik en broebel iets over chance en bon heritage want op ,,genen'' kom ik niet in het Frans. ,,Ah oui, maar jij bent nog si jeune hé?'' ,,Merci Caroline, pas si jeune que ça'' en ik zeg mijn leeftijd. Waarop zij mij verbetert: cinquantehuit, non? En I. die duidelijk niet zo goed Frans spreekt, zegt: ,,bij mij staat er ook al een vijf voor zenne!''
Haha, hebt ge dat gehoord, oma?

(*)Als ik de wekelijkse portie appelsientjes en Yakult naar de verpleegsterspost breng roepen een paar suffe oudjes prompt ,,daar is de appelsienenmadam.'' Ik ben dus een BB.
(**) Gewoonte bij Avondrood. Achter mijn rug zeggen ze waarschijnlijk ,,die van Aerts''
(***)Niet te verwarren met Carolientje waar ik twee maand geleden afscheid van nam.