Lotgenoten

Bomama was gevallen en ,,eventjes'' naar de afdeling ,,gehandicapten'' verhuisd. Enfin, zo noemt ze toch zelf de afdeling in Avondrood waar bejaarden luidkeels ,,met hun vrouw in de hemel'' communiceren, één enkele kranige tang de rest van het peleton commandeert waar ze mogen aan tafel zitten, enkele graatmagere wezens met lappen stof ,,gefixeerd'' in hun rolstoel wegdommelen en enkele nog alerte vogels mij steevast met ,,madam appelsien'' begroeten als ik de wekelijkse portie vitamineC naar de verpleegsterspost breng.
U had het al begrepen, 't is daar de hemel op aarde. En toen Bomama gevallen was belden de ,,zorgverstrekkers'' mij de volgende dag of madammeke Aerts enkele dagen bij de ,,gehandicapten'' mocht komen eten. Om haar te helpen. Tja, wat kon ik zeggen? ,,Ze is accoord'' was hun uitleg. Ik heb ons Bomama daar nog nooit horen protesteren. Behalve tegen mij, wel te verstaan.
En zo komt het dat ik in deze ietwat bizarre biotoop een nieuwe bezoeker leerde kennen. Zijn moeder zat sinds kort bij de ,,gehandicapten'', stil en discreet, en hij viel op omdat hij ook stil en discreet was, en niet tegen zijn moeder riep. Maar dat kon zijn omdat ze nog goed hoorde.
Toen kwam de ,,kerstviering'', die vrijdagnamiddag in Avondrood. Ik stapte met pakweg zes ,,gehandicapten'' in de lift en zocht een plaatsje in de cafetaria met geïmproviseerd altaar. Een delicate operatie om iedereen tevreden te stellen. De rollator van de 96-jarige Ida had ik volgens de dienstdoende Oma totaal verkeerd geparkeerd. Met een knal zwierde ze hem in een hoek. En zelf verplaatste ik mij een paar keer (Bomama:,,zit nu eens stil'' ) tot er achter mij geen commentaar meer kwam ,,dak indeweg zat''.
Toeval? Ik belandde achter de hoger beschreven nieuwelingen. De voorbeeldige zoon kwam een beetje te laat, excuseerde zich en was voor de rest een modelbezoeker. Tot, aan het eind van het ,,feest'', de ,,vrolijke bende '' achter mij hem sommeerde om met hen ,,naar boven te gaan''. Dat is in Avondrood geen verdoken invitatie, de gehandicaptenafdeling is ,,boven''.
,,Neenee, sorry'' zei hij, de instructies indachtig dat bezoekers geen andere dan eigen familieleden mogen ,,meenemen''. Iemand riep:,, ja, wel als ge hier directeur van den home zijt!'' De keurige meneer keek gegeneerd, zei ,,of als ik hier zelf zit'' en puur uit compassie deed ik mijn duit in het zakje: ,,ja, of als ik hier ook zit, we zijn toch ongeveer van dezelfde generatie...'' en ik dacht, 'k zal maar doen alsof dat nog klopt ook...
Monkellachske, de ware charmeur. Het kost niks en 't is nog plezant ook: ,,Maar nee, gij zijt wel veel jonger dan ik''. Oei, nee meneer, zeker niet. En nicht Tanjel met veel serieux: ,,Neenee, zij is ouder''.
Anyway, ik kreeg gelijk en da's altijd plezant...hoewel? Maar hij had een excuus voor zijn verkeerde inschatting: ,, zo'n modieuze bril, die van u, dat verwacht ge niet...'' Ochgottekes. Toch één welgemeend compliment?En in ieder geval beter dan dat van Bomama die mij iets eerder gezegd had dat ik zeker geen tijd had om naar mijn kapper te gaan?...
Later kreeg Bomama het laatste woord: ,,Weet ge wat ze zegden tegen die man zijn vrouw (zijn moeder dus): Ség, hij laat u staan en is met de jonge meisjes aan 't klappen. Da's lelijk hé?..'' Gehandicapten zegt u?