Iets in de media

Zevenendertig jaar voor dezelfde baas gewerkt (nou ja krantengroep, de baasjes variëerden naargelang de wind en de inkomsten) en altijd graag gewerkt, dat wel. Maar fier op mijn beroep ben ik al lang niet meer. En dus ga ik mijn perskaart niet meer laten vernieuwen.
,,Iets in de media'' glunderen de jonge kwieten en grieten die in deze komkommertijd _ pun intended, je mag ze terug eten _ onze zomerse kwissen met hun grenzeloze onwetendheid verblijden.
Daarom, en voor ze zich laten inschrijven in één of ander obscuur instituut dat beweert dat er journalistendiploma's bestaan, Niet Doen. Kies een knelpuntberoep en wordt schoonmaker. Je komt onder de mensen en ze zien je graag komen. Wat van een jonge verslaggever niet altijd kan gezegd worden.
Journalist was een schone stiel, absoluut. Maar dan moet ik terugkeren naar de Vietnam-oorlog (héhé, nog zelf meegemaakt, weliswaar als hulpje van LDL). Wat een spanning om op de zolderverdieping van de Jacqmainlaan(*) een radiolijn te zoeken en de meanderende volzinnen van onze oorlogscorrespondent op een rood fonoplaatje te zetten. De lijn viel af en toe weg maar daar gingen we niet over zeuren. Het lijkt wel gisteren, Louis' verhaal over miss Universe en Bob Hope die de Amerikaanse soldaten in Saigon kwamen entertainen. De oordopjes van de dictafoon waren héél vies _ van de sportredactie zegden de collega's_ maar dat was een detail.
Pakweg tien jaar zeer nederig werk gedaan maar so what, ik moest nog veel leren en mijn eerste schrifturen waren achteraf bekeken pure jaren Stillekes.
Ik zal dan maar enkele decenia overslaan om in de buurt van het jaar 2000 te belanden. En dat was absoluut niet leuk meer. ,,Harde straffe verhalen, stunten, vooruit, het moest al in de gazet staan.''
Klein voorbeeldje? We hadden weer eens een nieuwe hoofdredacteur waarvan de concurrentie schreef dat ieder lid van zijn redactie meer diploma's had dan hij. En dus moest hij zich laten gelden. ,,Die blonde van de mode kon ook eens iets serieus schrijven. Over de Europese cacao-normen die verlaagd werden, daar stond een stuk van in de Soir'' (of was het de Libre, vergeten..) De chef gaf de boodschap door en de opdrachtgever was daarna verdwenen. Om zes uur was hij terug en toen ,,de blonde'' hem aansprak om te vragen of ze alles goed begrepen had kreeg ze niet eens de kans om te zeggen dat het stuk al een paar uur klaar zat. Brul brul, pak die gazet, bel naar Godiva, zoek in het archief *$%!#. (Ik vloek niet in mijn blog...)
Is het vandaag nog zo? Ik zou het niet weten. Maar ik lees het resultaat. Was ik even blij om te vernemen dat de schoolkinderen ieder jaar een nieuwe schooltas krijgen. De Kadokes lopen al sinds het eerste leerjaar met dezelfde en het zou mij verbazen als ze met iets anders naar het vierde gaan.
Conclusie: mijn persplaat mag volgend jaar in de vuilbak. Alleen de bewoners van Avondrood kan ik daarmee nog ,,epateren''...
Overigens: vers van de pers: in DSOnline van 15 augustus staat dat de journalist met uitsterven is bedreigd. Zal toch mijn schuld niet zijn zeker?
Kijk ook eens beneden aan de bladzijde: Malief voor het Assisenhof van Gent:boeiend!
(*)Wie destijds de straatnaam juist schreef kreeg een pluim!

NOOT: Gezien op 5 september. De Kadokes hebben een nieuwe schooltas! Een rugzak! Commentaar van bink1: Malief, ik kon toch niet met die Micky Mouskes blijven rondlopen! EnTreesje2: Tja, eigenlijk was hij nog niet versleten.
Commentaar van de Meester (die tegenwoordig ,,grote kuis'' doet): op het tweede (verdiep nvdr) liggen nog kweeniehoeveel schooltassen. In tegenstelling tot zijn nageslacht kan hij niets ,,van vroeger''weggooien. Dikke sjans voor mij...