Muziek en tranen...

Morgen gaan we naar de ,,afscheidsviering'' van Griet. Vroeger zou ik ,,begrafenis'' gezegd hebben maar sinds leeftijdgenoten rondom mij vallen als vliegen zoek ik adjectieven die iets zachter klinken. Griet(*) is een nicht van de Meester en in onze jonge jaren hebben we een stukje parcours samen afgelegd. Meer heeft Malief niet nodig om nog maar eens op Memory Lane te sukkelen...
Leuven, en Griet kwam naar de studenten TD op uitnodiging van mijn toenmalig lief, de Meester. Griet had heel mooie benen en een heel lelijk accent, eigen aan haar vaderstad. Later gingen we met Griet en Edward _ en dat was een kozijn van de Meester maar geen familie van Griet _ samen naar de film. Het gezelschap vond het niet erg om in het midden van een film binnen te stappen, en als de film weer begon en het eerste stuk ook bekeken was, weer buiten te stappen. Mensenlief, wat heb ik mij daaraan geërgerd. Geen wonder dat de Meester vandaag voor de televisie midden in een film zapt en op een ander kanaal_ midden in een film_ verder gaat. Thank God dat er ook nog boeken bestaan...
Nog wat memories: zaterdag naar Neil Diamond geweest. Enfin, naar zijn concert in Antwerpen. Bloedmooi en gelukkig heeft hij ,,Dear Father'' niet gezongen. Want toen ik die CD later thuis nog eens beluisterde was het net als 36 jaar geleden toen het meesterke zijn definitief afscheid vierde. Stoere Malief, die alleen weent als ze moet lachen, jawel.
Ondertussen weet ik dat muziek voor mij een emotionele bijklank heeft, herinneringen bovenhaalt die ik (bijna) vergeten was. En dat ze thuis meer impact hebben dan bij een optreden.
Dan denk ik aan Gilbert Becaud _ die tijdens zijn optreden te vaak naar de sigaret en de whisky greep_ of naar Julien Clerc die een grijze bink bleek. Thuis krijg ik kippenvel. Leonard Cohen zong hartverwarmend maar thuis word ik ontroerd.
Niet dat leeftijd er iets mee te maken heeft: het mooiste concert beleefde ik in Parijs waar een krasse Aznavour mij compleet van mijn sokken blies met ,,Hier encore'' en ,,Que c'est triste Venise''. Een jonge collega van een andere krant stond met zijn mond vol tanden omdat ik alle teksten kende. Heu ja, hij kende geen Frans. Hij had Aznavour in het Engels geïnterviewd.(**)
Toen ik enkele jaren later de hint kreeg dat ik gerust met brugpensioen kon gaan _ in mijn evaluatie stond dat ik dan wel de weg vond in Parijs, Londen en Milaan maar in Limburg verloren reed _ toen heb ik de (jonge) baas een stukje tekst van Aznavour gestuurd:
,,Il faut savoir quitter la table, lorsque l'amour est déservi, sans s'acrocher l'air pitoyable et sortir sans faire de bruit...''(***) Hij heeft niet geantwoord. Misschien snapte hij het niet.

(*) Ja Pezzeke, waar jij nog mee in ,,mijn'' suite liep...
(**) De jongeman in kwestie was een regio-redacteur die als beloning eens naar Parijs mocht. Nieuw soort journalistiek...
(***) Ik ben niet helemaal zeker van deze tekst maar hij bekt toch goed...