Dinsdagnamiddag in de Vlaamse winkelstraat. Spreekt een deftig-sportieve dame van middelbare leeftijd mij aan met de vraag of ik Frans spreek. En of ik weet waar de dichtstbijzijnde papeterie is. Een librairie weet ik, drie zelfs, maar een papeterie? De laatste vulpenhandel annex briefpapier is volgens mij al jaren dicht. En waar ik dan mijn briefpapier koop, vraagt ze beleefd? Ahum, ik heb thuis nog veel papier, en brieven, dat schrijven we toch nog nauwelijks? Weet ik het echt niet? Probeer eens in de Inno is mijn voorzichtige suggestie? ,,Comment, ou ça?'' is de repliek. Raar, we staan er op tien meter vandaan. Of ik echt niet weet waar de mensen nog schrijfpapier kopen? Ik krijg het stilletjes op mijn heupen, zeg dat mijn echtgenoot vroeger voor zijn kantoor naar een speciaalzaak ging buiten de stad en dat ik het adres niet weet...
Maar de madam met het rugzakje en de verzorgde Franse uitspraak geeft niet af. Of ik dan misschien le bureau de poste weet? Ha ja, gemakkelijk, rechtdoor la Grande Place en daar à gauche. C'est ça zegt ze en stapt zonder verder commentaar naar de overkant.
Weet je wat ik denk? Die madam deed mij aan een journalist denken. Eentje die kwam testen of de Vlamingen echt zo'n hufters zijn. Nu heb ik in de jaren zestig ook ,,Walen Buiten'' geroepen maar vandaag was ik een model-Vlaming. Ik zal dus morgen niet in Le Soir staan...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten