Lieve Denise

Het had geen haar gescheeld of deze Malief heette Madenies. Nu ja, geen haar: bomama was thuis dan wel de baas, maar in wezenlijke dingen zoals de politieke toestand of de namen van de kinderen had het meesterke het voor het zeggen. Zo was de oudste broer naar het meesterke zijn vader genoemd maar dan wel de heel vlaamse versie. Toen de dochter (ik dus) haar opwachting maakte dacht ons bomama dat ze nu haar familie mocht voordragen. En haar pa, mijn lieve bompa, heette Denis. Uitgesproken op zijn Frans dus. Haar eigen moeder durfde ze allicht niet voorstellen: in de jaren veertig was Agathe nog niet modieus, au contraire. Mijn lieve meter Agatha Franciska zei dat ze door haar talloze broers en zussen _volgens haar bron 19 maar daar wordt aan getwijfeld _ Caroline werd genoemd omdat a gat een scheldwoord was. Tja.

Het is dus niet Denise geworden. Volgens bomama omdat het meesterke zei dat er al een Denise in de familie was. De dochter van haar lievelingsbroer(Joseph maar die werd Jules genoemd...) en zijn eigen jongste zus, die bij mijn geboorte een tiener was. Vandaag mag ik er godzijdank nog altijd tante Denise tegen zeggen. De voorlaatste van de stamboom die op een bescheiden maar zo warme manier haar stempel drukt.

Ik herinner mij als de dag van gisteren hoe mijn jongste tante pakweg zestig jaar geleden naar het klooster ging. Het meesterke was er niet bij _ in het katholiek onderwijs kreeg je daar geen vrije dag voor_ en ik was nog een kleuterke want ik hoefde niet naar school. Het afscheid aan haar familie heeft mij toen ongelooflijk aangegrepen: hoe ze _op de knieën_ vergiffenis vroeg aan haar ouders ,,moeder, omdak frank ben geweest'' en haar vader die over zijn ogen wreef...

De volgende jaren keek ik vaak met een zuinig mondje naar een ouder nichtje dat zomaar ,,Denies'' zei tegen die lieve tante. Accoord, ze was toen al in een donker gewaad verpakt en dat hielp voor het ontzag. Nog later kwam er ,,zuster en een nieuwe naam'' bij', werd ze ,,overste'', en toen was ze helemaal buiten categorie.

Ruim 20 jaar later kwam ik tijdens een persconferentie bij de Gezinsbond (denk ik) een meneer tegen die mij een beetje aarzelend aansprak. Of ik misschien familie was van Denies, want die familienaam... en ik leek zo op haar. Vroeger had ze bij hem gewerkt, en hij was haar nooit vergeten. En ik ben nooit vergeten dat die meneer mij daarbij met zoveel heimwee aankeek. Toen ik het haar later vertelde tja, ik ben haar reactie wel vergeten? Ik geloof dat ze het absoluut niet belangrijk vond.