Muizenissen

Kijk, nog voor ik verder kan gaan met mijn verhaal doet de titel mij aan een oud lief van lang geleden denken. Vandaag zouden ze zeggen ,,een vriendje'', maar 't is dan ook lang geleden. En die gast was niet speciaal grappig of geestig _ helemaal niet zelfs_ maar wel een zeer begaafde ,,dirty mind''. Ik mocht niet over een vogel spreken of hij grinnikte dat ik het zeker over de (verkeerde) meervoudsvorm had, en een muis, alla. Dat ging zelfs zo ver dat ik mij moest verantwoorden voor een column in de krant. Ik had toen geschreven dat mijn moeder de verkeerde meervoudsvorm van vingers gebruikte. Hij corrigeerde mij dat vingers wel een werkwoordvorm had.Haha. En toen was hij allang geen vriendje meer, maar een familievriend. Hoe dan ook, met een kruisje achter zijn naam. Ik hoop oprecht dat hij vanachter zijn wolk meeleest. Zolang je over iemand vertelt zijn ze niet vergeten hé?
Mijn verhaal over Jerry, Mickey en Minnie begon dit voorjaar. Er lagen enkele mezenbollen onder onze veranda en na een weekend aan zee hadden onbekende snoepers de bollen uit elkaar gerafeld. Ik feliciteerde (inwendig) de vogels voor hun noeste arbeid. Wat later vond ik dat de bakker toch maar slordig geweest was met zo'n groot gat in ons brood. Heu, ik heb de boterhammen achteraan opgegeten. Een paar dagen later keek ik met een frons naar de Kadokes: hadden zij de chocoladekorrels rondgestrooid? ,,Echt niet Malief...''
Muizenstrontjes, yes! Niet direct de grote middelen gebruikt maar pepermuntolie kwistig rondgestrooid. Tot de pakken kranten in de bergplaats knusse knabbeltjes vertoonden. Slik.
,,Een muizenval madam?'' Allez, ja. Twee lijkjes later waren de muizen naar school geweest en knabbelden ze de kaas mooi weg zonder de veer te raken. (Moet gezegd dat de Meester zeer royaal was met kaas om ze te lokken!!!)
,,Ha ja, dan vergif madam''. En omdat Iedereen (de vriendin, niet iedereen) mij verzekerd had dat die beestjes uitdroogden en dat ik niets zou ruiken, kwamen de turkooise snoepjes. En zo begon ik stilaan te hopen dat de familie Muis verhuisd was met achterlating van vijf familieleden. Weer mis. Het laatste exemplaar was in mijn zetel ter ziele gegaan. Dat ontdekte ik bij het afzuigen van mijn losse kussens. Ik dacht eerst ,,wat een prop stof in die leuning'' en dan ,,dat kan toch niet van ons Kadoke2 haar weelderige haardos zijn? Toen de prop in de stofzuiger bleef steken ontdekte ik een staart en vier pootjes.
Voorlopig einde van mijn verhaal. De turkooise snoepjes liggen nog altijd te lokken. Een poes of een hond hebben we toch niet meer.