Debutant in de Jacqmainlaan

Op verzoek van Iedereen (in dit geval de vriendin-collega, niet iedereen, de massa) ga ik hier het leven aan de Jacqmainlaan 1966 nog eens uit de doeken doen. En op voorhand excuses : mijn knarsend geheugen zegt mij dat ik er ooit al een en ander over vertelde. Een vervolg op ,,Vrienden en kennissen'' dus.

Anyway, na de loftrompet van de prof/BRT-baas en de prof/ baas van de Nieuwe Gids (die helaas geen geld had voor debuterend talent) mocht ik begin 1966 eens langskomen in de Jacqmainlaan. Ik had mijn toenmalig lief(*) meegebracht en hem op een terrasje in de buurt neergepoot, mij niet eens bewust van het feit dat het geen plaats was om argeloze jongemannen achter te laten.
En zo verliep het op de krant:Een joviaal persoon die mij ,,man'' noemde en zijn Antwerpse achtergrond niet kon verbergen kwam mij na eindeloos anti-chambreren ophalen en zei dat ik examen moest toen. Ja goed, zeg maar wanneer. Ha nee, het moest nu onmiddellijk. En toen zei deze onnozele trien: ,,Jamaar, ik heb nu geen tijd, ik kwam een afspraak maken.'' ,,Ha zo, ja man, dan moet ge maar eens terugkomen hé.''Ik mocht terugkomen maar ik had het bij die bink voor eeuwig verknoeid. Toen de krant tien jaar later failliet ging stond ik bovenaan zijn lijstje om af te danken omdat ik geen ,,sociaal geval'' was. Met dank aan de Meester.
Enfin, het opstelletje (!) dat hij mij in 1966 liet schrijven was blijkbaar ok. Ik mocht op 1 maart beginnen. Pour la petite histoire: precies op de dag dat een nonkel van het meesterke bij Periodica (de drukkerij) met pensioen ging.

Ik beschrijf nu de situatie op de redactie. Ik werd naar een lange tafel gebracht waar Johan Anthierens-zaliger gedachtenis over een gigantische Adler gebogen zat. Hij stak een sloom pootje naar mij uit en zei ,,Ik ben hier niet graag...''
De bink-man grinnikte iets en zei tegen zijn nieuwe aanwinst:,,Kijk, ge moogt hier zitten, op die stoel. De man die hier normaal zit is ziek maar ge moet niet bang zijn voor besmetting want het is ingebeeld.''
De ,,zieke man'' , bijnaam Miel, is later op de redactie mijn beste vriend geworden. Nooit iemand ontmoet met zoveel zin voor zelfspot. Nog enkele jaren was hij aan die lange rewriterstafel mijn bondgenoot.,,Ja meiske, ge kunt beter doen wat ze zeggen want anders is 't hier nie te doen, zie maar naar de Johan...'' Toen kwam een nieuwkomer van de eindredactie Miel vragen om eens iets aan het wetenschappelijk nieuws in de krant te doen. Hij ging prompt ,,studeren'' in een telefooncel(om niet gestoord te worden) en al was het geneeskundig nieuws niet zo goed voor zijn ingebeeld stokpaardje, de man werd een autoriteit in het vulgariseren van wetenschappelijk nieuws. Onze Poiche, zelf een doctor in de scheikunde, was in de wolken over zijn bijdragen.
Ondertussen zette ik nog enkele jaren punten en komma's in de CMBV-kalender, de Eiermarkt van Kruishoutem, de groentenprijzen van Katelijne-Waver en mocht de stommiteiten uit gedicteerde ,,ongevallen'' schrappen. Een van de betere uit West-Vlaanderen:,,Het vliegtuig gekscheerde over de wei..'' En als een redactiebediende promotie maakte en naar de regionale redactie verhuisde mocht ik tot de volgende aanwerving op die stoel gaan zitten.
Tot de dag dat ik mijn stoute schoenen aantrok en ,,het kleine grijze aapje'' (de bijnaam van de hoofdredacteur) vroeg of hij niet vond dat hij mij teveel betaalde? Zo had ik zijn aandacht: hij bleef midden op de redactievloer staan en zei na mijn uitleg: Ha ja. De rest is geschiedenis.
Nog één detail dat dient besproken. Waren vrouwen er ,,in mijn tijd'' mikpunt voor gore grappen? Alla toe: ik heb maar één degoutante opmerking onthouden. Ze kwam uit de bek van een lompe lay-outer die graag mijn aandacht trok en in de zomer van 1971 onder mijn zomerjurk Kalamity ontwaarde. ,,Ha steekte weer vol?'' Straf, ik herinner mij zelfs zijn naam niet meer, anders mocht u het gerust weten.
(*)De Meester heeft die namiddag braaf gewacht. Enkele jaren later, toen hij mij 's avonds of 's nachts weleens aan de krant afhaalde, is zijn frank gevallen.