Tien jaar later...

Mijn verhaal begint vandaag in Oxford, najaar 2001. Bezoek aan een model outlet-dorp, om de belangstellenden bekend te maken met de formule. Voor wie wil wegzappen wegens onverstaanbaar: wat vandaag Maasmechelen(*) Village heet.
Leuke trip, leuke collega's, leuke koopjes. Eén van die koopjes hing gisteren aan de waslijn en patat, toen wist ik het weer. Daar hoorde ik voor het eerst over het bestaan van de twee Kadokes.
Geduld, ik verklaar mij nader. Aan de waslijn hing een hemd van ,,Charles Tyrwhitt '', destijds gekocht voor de Meester. ,,Goeie koop'' zei een meneer van de organisatie toen, ''dikke gelukzak, die echtgenoot van u. Je moet hem minstens eerst leren hoe hij die naam moet uitspreken hé. '' Om te illustreren dat de sfeer dik in orde was. Toen belde Kalamity, toekomstige moeder (of belde ik?) met het nieuws dat ik Malief ging worden van een tweeling. Nu weet iedereen dat ik alleen maar ween van het lachen, en dat gebeurde toen ook. Grote consternatie bij het gezelschap: ,,Ze lacht maar ze weent ook, wat is er toch???''
Anyway, de meneer van de hemden hakte de knoop door: ,,That calls for champagne''.
En daar dacht ik dan weer vanmorgen aan toen ik ze _ net tien jaar oud_ aan het ontbijt zag zitten: twee grote slungels die zich nog amuzeerden met de doosjes van de cornflakes. Van de acht doosjes hadden ze er vijf naar binnen gespeeld. Plus een banaan, plus een halve liter melk. Ondertussen keken ze al verlekkerd naar de boterhammen met zelf gemaakte krabsalade en de verse tomatensoep die voor de lunch werden bereid. En zeggen dat het prematuurkes waren...
(*)Haha, Maasmechelen: gisteren vroeg een Waalse automobilist aan de Meester of Maasmechelen Village nog ver was.