Niks aan de hand...

Sneeuw, kou, piepende trommelvliezen, maar geen nood, met pakweg vijftig vers gestreken zakdoeken kan ik er weer tegen en in huize Avondrood zitten ze te wachten.
,,Ha, zienek a nog is? Ik heb al drie keer gebeld maar die komen niet hé en ik moet naar de wc.''
De litanie van alle heiligen zal ik maar achterwege laten: na de herhaaldelijk ingepompte instructies voor de telefoon moet ik mij nu aan een nieuwe opleiding zetten: hoe bel ik naar de verpleegster. Terwijl ons slachtoffertje op het toilet zit _ niks aan de hand_ druk ik op het geëigende knopje en zie het rode alarmlichtje branden. Pakweg vijf minuten later komt de gezegende Pernil binnen stappen. Niks aan de hand. ,,Nee moeder, niet op uw schoot leggen en vastpakken, gewoon op dat knopke, da's al.'' Pernil wrijft nog eens over haar rug en stapt buiten.
,,Ha zo ja, ze wrijft eens over mijne rug en dan is het in orde hé?'' (moeder, moet ze op haar knieën gaan zitten? Kom, 'k zal het u nog eens leren maar niet kortbij want ik ben zo ziek als nen hond'')
Tweede bedrijf:,, Ziede die mandarinnekes hier liggen? Niemand helpt mij om ze te pellen en ik kan da nie hé. Iedereen had zijn mandarinnekes op en ik zat daar maar?'' (moeder, hebt ge het aan iemand gevraagd? Niks aan de hand)
Derde bedrijf: ,,Kijk, Orsi heeft mijn nagels gedaan, goed hé?'' (vroeger deed ik het maar dat heb ik aan de animatrice overgelaten, zo ziet ons moeder nog eens iemand extra...en ik ga haar niet vertellen dat ze er 400frank voor vraagt! Ha, goed dat ge haar uw chocolaadjes hebt gegeven... Niks aan de hand.)
Vierde bedrijf:We zijn in de cafetaria nadat ik haar sling nog eens op een andere manier heb gedrapeerd, kwestie van het gewicht niet aan haar hals te hangen. Commentaar: ,,Ik zeg aan iedereen dat gij de enige zijt die er iets van kent, zenne!''
,,Zeg, wa zedde aan die madam aan het zeggen? Kende die?'' ,,Ja make, van zien, een collega om zo te zeggen...Ik zeg haar dat ik ziek ben maar dat interesseert u niet hé.''
Repliek: ,,Ik ben oud en gij zijt jong en gij moogt niet ziek zijn, gij zijt gezond!''
Over de hoofden van onze knorrige moeders _ die het vertikken om te luisteren, de ene zegt dat ze honger heeft, de andere klaagt over tocht, de mijne zit een madam met een blauw oog uit te lachen_ vertellen mijn lotgenoten dat er weer personeel opstapt in huize Avondrood. Ja, van de bewoners ligt dat in de lijn van de verwachtingen, maar de verpleging heeft hier een heel beperkte houdbaarheidsdatum. Ik hoor vanalles over dubbele shiften en minimumlonen en vieze bazen en bedenk dat sinds de komst van bomama welgeteld twee verpleegsters van de eerste bezetting overblijven: de ene is hoofdverpleegster en de andere vertelde mij dat ze er al 17 jaar is en er blijft omdat het kort bij huis is. Aan de spierwitte uitgroei van haar zwarte coiffuur schat ik dat ze niet ver van haar pensioen staat. Heu, niks aan de hand!
Laatste bedrijf: ,,Seg, het wordt al donker, ga maar naar huis hé. En is uwe kou nu over?''
Ja moeder, liefste moeder. Sloppel!
PS: Waarom ik dat nu allemaal van mij afschrijf? Omdat ik onlangs mijn vroegere schrifturen over huize Avondrood heb nagelezen en ontdekte dat ik vorig jaar al even hard kon zagen. Niks aan de hand dus.