DAT WAS HET!

Terug van weggeweest en niemand die zit te wachten op spannend nieuws à la facebook. De gewone babbel dus...
Dat het fijn was om mijn ,onderburen'' terug te zien. Dat het minder fijn was dat de halve Belgische bevolking ook naar de kust was gekomen. Niets op tegen. Maar mag het wat stiller?
Mijn conclusie van veertien dagen verblijf in Thuis aan zee? Ja, er was lucht en licht en niet te warm en heb fijn geslapen met drie ramen op tocht op mijn derde verdiep. En er was fijn bezoek waarmee we onze lang vervlogen jeugd en nieuwe kwaaltjes konden oprakelen.
Maar wat niet leuk was?
1.Blafconcerten van ongelukkige viervoeters die ook 's nachts last hadden van honger, dorst of eenzaamheid.Idem voor bezopen zangers die denken dat de slapende mensen doof zijn.
2.Vanop mijn uitkijkpost (derde verdiep, zalig windje, mooi boek) afgeleid worden door vakantiegangers die blijkbaar vergeten waren dat ze peuters bij hadden terwijl ze op straat met soortgenoten verhaaltjes uitwisselden. En die peuters verveelden zich en probeerden op een speelgoedfietsje(zonder trappers) op de fietsbaan te komen, trapten duchtig door terwijl een wagen achterwaarts uit een garage kwam en die hummels niet kon zien. Interventie van een voorbijganger die de halve straat bij elkaar brulde. Ik ook.
3.Veel loslopende bejaarde venten die de dijk teisteren. Niet met een fietsje of een hond maar tja: als Malief eindelijk een lege bank op de dijk had gevonden ploften ze steevast op dat  zelfde bankje neer.Witte sokken onnozel gebabbel. Maar ik laat mij niet ieder jaar gijzelen door een eenzame verteller die vroeger Armand Pien nog had gekend...(verhaal van vorig jaar.)
Toen Malief het verhaal van de blaffende viervoeters gisteren aan  Kadoke 2 vertelde zei ze dat het vroeger ook zo was. Daar heb ik dus een nacht over nagedacht (!) en nu weet ik  het ook weer. Toen de Kadokes nog peuters waren schrokken ze telkens van een keffertje in de tuin van de buren. Om hen gerust te stellen  als ze wakker schrokken noemden we dat ,,het onnozel hondje'' en de eerste keer dat ze met de Meester naar Marja aan zee op bezoek ging vertelde ze honderduit over dat onnozel hondje. Zij wist het gisteren nog, ik nu ook weer...