Lijkenpikkerij

Omdat er onder de blog van Kalamity maar een klein kadertje staat om te reageren _ en omdat ik ook eens mijn hartje wil luchten_ hier mijn boulemische(1) bijdrage over de Dendermondse soap. Oneerbiedig gezegd vindt u? Ik hou mij nog in.
Om te beginnen dit: ik ben altijd redelijk fier geweest op mijn journalistieke status maar ik durf het hoe langer hoe minder hardop zeggen. De zogeheten legendarische druppel kwam gisteravond tijdens Koppen toen Wimmeke drie ,,getuigen'' voorstelde die het Drama vanop de eerste rij hadden meegemaakt. Ik had vooral medelijden met Wimmeke. Ik wil er mijn kop op verwedden dat het een opdracht was van een chefke dat nog wat kijkcijfers wou scoren.
Merci VDB voor die machtige one liner Trop Is Teveel.
Moet ik mij nog nader verklaren? Vorige maandag keken de Kadokes naar Ketnet. Bewuste keuze van mij omdat Kadoke2 van de dansles tot thuis aan een stuk over die kindjes en die meneer in de crèche enzovoorts en zo verder vertelde, het gespreksonderwerp in de Kring op school. En nu wat lachen en onnozel doen dacht ik. Helaas, toen kwam Karrewiet. En weer van dat. ,,Kom mannekes, dat hebben we nu al genoeg gezien'' en we zijn een extra verdieping aan hun kraan gaan bouwen.
Is dit een nieuw fenomeen, om het Menselijk Leed als verkoopsargument, kijkcijferkanon of voyeuristisch attribuut te gebruiken? Ik denk het niet, maar heel vroeger durfden we nog eens tegengas geven. Ik hoor LDL nog fier zeggen dat hij destijds naar de overreden kindjes in Asse was gegaan voor het verslag (bestelwegen in groepje schoolkinderen op de stoep) omdat de vrouwelijke journalist er niet tegen kon. Het was ,,voor mijn tijd'' maar hij vond het leuk om ons er af en toe aan te herinneren.
De beste punten scoorde reporter Jantje. Zei het toenmalige chefke:,,Als de mensen hem langs voor niet binnenlaten kruipt hij langs achter naar binnen.Da's nen echte...'' Enkele jaren later is Jantje zelf op een onverwachte manier in de krant gekomen, met vrouw en kind verbrand in zijn bed. 't Is makkelijk dertig jaar geleden, maar ik kan mij niet herinneren dat er foto's van zijn overgebleven treurend zoontje zijn verschenen. Tja, hij was er zelf niet meer om het extra in de verf te zetten.
En aan al die andere sukkelaars van het journalistieke heir die vandaag eieren voor hun geld kiezen _ 't zijn moeilijke tijden nietwaar_ en journalistiek plegen die vroeger alleen in de vettigste roddelblaadjes verscheen: mijn oprechte deelneming.
(1) vind geen beter woord om te illustreren dat ik het er in een gulp uitgooi.