De wraak van Tagliatella (1)

In mijn actieve leven werd ik letterlijk bedolven onder de zogeheten relatiegeschenken. Dat ging van ,,steultjes'' zoals mijn schoonma zaliger de karrevrachten beautyproducten noemde, tot toch wel bijzonder geslaagde reisjes. Stof voor leuke verhalen en het was in een tijd dat de journalistieke markt nog niet verpest werd door ,,boekskes'' die publi-reportages verkwanselden. De ongevraagde ,,steultjes'' hebben mij nooit belet om mijn gedacht te schrijven en de Meester zei weleens dat ik hem gekregen had bij een bol sajet.(2)

Die onverschillige attitude tegenover ,,cadeaus''(3) is mij vorige week zuur opgebroken. In een kast op de kamer van de Kadokes liggen nog een paar ,,onbederfbare'' relatiegeschenken, van een sleutelhanger tot een sakosjke. En een in leer gebonden minuskuul notaboekje voor telefoonnummers. Het lag er al minstens tien jaar. Destijds had ik nog lijvige notaboekjes nodig, dit was pruts voor madammekes. En die pruts heb ik vorige week ingelijfd. Met veel minder nummers _ waarvoor dient een mobieltje anders?- en wat adresjes want het geheugen is ook niet meer wat het was...
Het grote demasqué gebeurde in de Carrefour van Koksijde. Al bij het binnenstappen een lawaai dat je eerder in de buurt van Gaza zou verwachten. Naast ons twee Japanners die meteen hun ondergoed begonnen te inspecteren op verborgen tags. Wij dus gewoon gaan winkelen. Helaas, aan de kassa weer alarm, en niet zo'n beetje. Twee security-mannen en een rist meneren en madammen die de potentiële dievegge eens goed wilden bekijken. Meester heeft kalmpjes mijn hele handtas omgekieperd _ je wil niet weten wat daar allemaal voor rotzooi in stak _ en de kassierster vroeg met een scheef oog op de rommel of er iets nieuw tussen zat?! Bwa nee, och misschien dit boekske? Ja dus. Al volgeschreven en wel en met een chique label dat zeker niet in de Carrefour werd verkocht. De heisa die dat prutske veroorzaakte. Maar een streepjescode of tag of hoe je zoiets noemt werd niet gevonden. De nieuwsgierigen dropen weer af toen bleek dat ik niet in de boeien werd geslagen.
Misschien wel de wraak van die Italiaanse ontwerpster die ik eens minder vleiend in de krant heb gezet? Achter haar kerstcadeau had ik echt niets gezocht.
Het pesterige electronisch gegil uitlokkend kartonnetje heb ik ondertussen toch gevonden, weggestopt tussen leder en voering.
Juist: ,,La vengeance est un plat qui se mange froid...''

(1) Haar echte voornaam is Donatella maar beslist niet Versace. Als die mevrouw zou moeten reageren op alle steken onder water moet ze een stadion vol wraakgodinnen inhuren.
(2) Sajet: breiwol. Om te illustreren hoe belangrijk de Meester al die rotzooi vond.
(3) Cadeaus, niet te verwarren met Kadokes 1 en2.