Reünie

Met zes _ in de leeftijdscategorie vijftig plus _ hadden we verzamelen geblazen in een Antwerps restaurant. Het was ruim een jaar geleden dat ik de meesten had gezien en strikt genomen was ik de enige pensionnée. Dat heb je met die freelancers: werken tot in de kist.


Zal ik eens een beetje stoefen? Dit was nu tien jaar geleden het kruim van de Vlaamse modejournalistiek. Geen boekskes maar kranten, allemaal concurrenten van mekaar maar nooit zo'n warme vriendschap meegemaakt. Veel lief en ook een beetje leed gedeeld. Lief toen bij het Belangske het eerste kleinkind werd geboren, leed toen we met de Gazet stonden te vernikkelen op een industrieterrein in Milaan: rond middernacht, gutsende regen en alleen maar limo's die de internationale boekskesmadammen af en aan reden. Maar we hebben wat afgelachen. Zeker op de niet heel serieuze persreizen van Thailand, Hongarije en New York tot Egypte waar we toch met echte reportages thuis kwamen. Want we werden gerespecteerd om wie we waren en de adverteerders, die kenden we niet.

Of Portugal, waar we de fabrieken achter de luxe-labels bezochten. 's Avonds in de bar zelfverzonnen dansjes (La danse des Patates) uitgevoerd, allemaal in eer en deugd.
Of nog, in Parijs en Milaan voor de defilés, en de nieuwelingskes wijs gemaakt dat ze als ontgroening een nacht in de kamer van de Franse fotograaf moesten doorbrengen. Ja, dat deden de onderbetaalde freelancers wel vaker, maar daarbij werd alleen de onkostennota (ahum) geconsumeerd.
Leed (voor mij) als bleek dat al mijn invitaties waren gepikt in het chique Hotel du Louvre _ na het lezen van Hotel Babylon heb ik begrepen waarom _ en Frie van Het Laatste mij via veel ingewikkelde maneuvers overal binnenloodste... Onze patrons _de grote concurrenten _konden er een puntje aan zuigen.
Gedeeld leed ook toen onze Poiche net verdwenen was en mijn vriendinnen _ ik kan ze geen collega's noemen_ in Londen met mij door de metrostations liepen toen ik dacht dat daar op de bank mijn verdwenen broer lag.
En nu zag ik het verdriet in de ogen van Frieke _ Leentje verongelukt_ en dat ze nog zoveel warmte en mededogen voor de anderen over heeft: het was hartverwarmend.
Later heb ik even de rekening gemaakt: drie van de vriendinnen hebben kanker overwonnen, twee hebben er een levenspartner aan verloren. En zelf kon ik alleen maar zeggen dat mijn mama nog leeft, het vrij goed stelt maar dat het behalve een bron van vreugde toch ook grote stress geeft. En ja, dat ik zo begin te broebelen als ik niet op namen kom. Herkenbaar akkefietje, daar op ons Antwerps terras.
En toch. Onlangs heeft Kadoke2 mij gezegd( toen ik weer heel omslachtig iets zat te omschrijven) dat Malief wat meer woordjes moet leren. En ik: ,,ik ken ze wel schat, maar ik kan er niet opkomen...''. Toch maar nieuwe pillekes gekocht. Count your blessings, Malief...