Noem het blog-stilte, zo'n maand zonder Malief-verhaaltjes. Eerst was er de vakantie (,,et les peuples heureux n'ont pas d'histoire'', een citaat van Pezzeke uit Juzekestijd.)
En toen kwam er een vervolg op mijn Minnekesverhaal, of liever, een slot. Deze maand had Minneke uitgekozen om er een streep onder te trekken. Een definitieve streep. Ik dacht dat ik al mijn tranen over dat onderwerp al gestort had, maar niet dus. Op 2 augustus belde ze mij nog om te vertellen hoe alles naar wens ging. Lief, hartelijk ,,ik zie u heel graag, gij zijt mijn moederke, en ik heb het aan Bomama ook gezegd''. Ik had het moeten weten want ze had mij net tevoren een omslag met foto's van vroeger gestuurd. ,,Ik dacht er u een plezier mee te doen''.
Vandaag heb ik de omslag nog eens bestudeerd. Een bibberig handschrift, en verder foto's die getuigen van een fantastische kindertijd die abrupt eindigde.
In de aula in Lochristie bleef geen oog droog toen die getuigen metersgroot werden geprojecteerd. Haar kinderen zaten er stil en een tikkeltje verbaasd bij. Zo'n Minneke hadden zij jammer genoeg nauwelijks gekend.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten