Mijn trouw is geld waard!

We zullen het maar toegeven: Malief werd in de loop der jaren geweldig verwend door de fabrikanten van welriekend spul. In ruil mocht ik mijn gedacht schrijven (Echt Waar!) En tot mijn opperste verbazing had dat zelfs een positief effect. Ooit heb ik een cosmeticafabrikant in zijn hemdje gezet, weliswaar op een grappige manier, iedereen had het gelezen, maar tot mijn aangename verbazing was ik op hun volgende trip naar Parijs de enige Nederlandstalige die was uitgenodigd. Toen ik de gastheer zei dat ik aangenaam verrast was riep hij naar mijn Franstalige ,,zusters'': ,,Hoor eens, wij willen echt weten wat jullie denken! ''En tegen mij fluisterde hij : ''Jij schrijft tenminste de persmap niet af...'' Tot daar het leuke nieuws. Ondertussen ,,geniet'' ik van de zogeheten welverdiende rust, wat voor mij gepaard gaat met uitstapjes naar de beauty-shop. Eens verslaafd aan dat spul is het in feite mijn enige buitensporige geldverkwisting. En zo gebeurde het dat ik na een flinke shoppingbeurt, ergens in oktober, voorstelde om de vier ,,checks'' van vijf euro die ik de voorbije maanden had gespaard,in te ruilen. Maar neen mevrouw (ze kunnen poeslief zijn), je hebt zoveel gekocht en een kortingbon van 21procent, die kun je best eerst gebruiken, dat is meer dan twintig euro. Ha ja? (vraag Malief niet om in een geparfumeerde ruimte ook nog eens aan hoofdrekenen te doen,) en kijk, de vier checks kon ik nog tot eind november inruilen. Woensdagavond 25 november, na een leuke trip naar Wiske, begon ik mijn handtas (veel te groot) uit te mesten, vond de checks, riep achtereenvolgens shit en merde (binnensmonds, maar toch) en besloot donderdag voor dag en dauw de buit binnen te rijven. Ik zou zelfs een pot Shiseido Advanced Super Restoring Cream kopen (geen prul van 20 euro, wees gerust) maar toen kwam de ontnuchtering. Achter de toog stond een kenau (dat is de eerste keer dat ik die term voor een zogeheten dame gebruik), monsterde mij van kop tot teen en herkende misschien mijn C&A-regenjas. Ja, het regende. Ik haalde mijn checks te voorschijn en deed mijn verhaal. Het vervolg laat zich raden: ik werd net niet uitgelachen, dat 26 niet 25 was en dat ze zo niet kon beginnen; Ze insinueerde bijna dat ik haar aanzette tot fraude. Had ze nu gezegd: spijtig, ik kan u alleen een handvol staaltjes aanbieden of een andere prul, kortom, een geste, met een winkel vol klanten wil je niet als een marginaal behandeld worden. En anders ook niet. Ik heb de bonnetjes laten liggen, zei heel beleefd dat zij mij niet kende, dat ik een goeie klant was en dat ze die nu niet meer had. Zeggen dat die winkelketen ooit eens de prijs heeft gewonnen van meest klantvriendelijke winkel. Zin om je eens te laten uitlachen? Manu Servenay, directeur van ICI PARIS XL mag het ook weten. Hij moet dan wel naar de Bruul in Mechelen.