Al veertig jaar...

November heeft nu al veertig jaar een bittere bijsmaak. De nacht van twee op drie november 1975: een telefoontje uit Brussel en de Meester die niet wou geloven wat ik net had gehoord, sussend zei dat ik gedroomd had. Pa, het meesterke, was ineens gestorven. 57jaar. Ik vertrok naar Brussel, de Meester haalde onze slapende dochtertjes uit hun bed en legde ze op mijn plaats. Een emotioneel gebaar dat meer zei dan duizend woorden. Ook vandaag denk ik aan mijn pa die ik hier al zoveel jaren een beetje lacherig het meesterke noem. Zo stond ik dezer dagen aan zijn graf met de obligate bloemen, een beetje hijgerig omdat de potten zwaar waren en het kerkhof van Meerbeek meer weg had van een slome betoging op een buurtfeest. Onderweg dacht ik aan die tweede november 1975: hij kwam terug van een bezoek aan het graf van zijn moeder, ging bij zijn vader en zussen. Eén van hen vertelde mij later dat hij bij het afscheid profetische woorden had gesproken, ,,dat ze malkander altijd graag moesten zien''. Zijn laatste woorden aan zijn enige dochter waren meer ,,typisch meesterke''. Ik had zondagavonddienst op de krant en omdat het vaak een slome bezigheid was _ gelukkig gebeurde er niet veel kan ik ook zeggen_ vroeg ik hem of hij misschien nog een goed boek had om te lezen. Want pa keek nog wel eens nieuwe boeken voor de plaatselijke bibliotheek na. Het was immers de tijd dat er nog V en IV en , stel je voor II kon instaan. Maar hij antwoordde: ,, Nee, ik lees niet meer.Zorg liever dat er iets in de gazet staat, da's tegenwoordig gene vette.'' Vandaag bedenk ik _ terwijl ik hier een leesbril op mijn neus heb gezet_ dat hij zelfs niet oud genoeg werd om een leesbril te dragen. Hij schoof zijn bril op zijn voorhoofd...