Probeer het de dames en heren die mij voortdurend in Avondrood zien rondstruinen maar wijs te maken: Malief was enkele dagen afwezig omdat ze in een putteke viel. Putteke, omdat een put te dramatisch klinkt. En ik ben geen drama queen...
Blijf bij de les, Malief, de mensen die het willen weten snappen er niets van.
Enfin, maandag 9 februari dus, vandaag precies een week geleden, stapte deze (voor haar leeftijd nog flink stappende) Malief dus naar de KBC om een bewijs op te halen dat Bomama echt waar haar vervoer naar het ziekenhuis had betaald, kwestie van de mutualiteit een centje terug te krijgen. Want zo zijn we dus.
Om dat kantoor te bereiken moest ze langs een parkje waarin enkele glas-containers en daar was een mevrouw (ik denk van een café, ik spreek geen kwaad van mijn medemens) druk bezig tientallen flessen te deponeren. Om de dame niet te storen gebruikte ik de kleine stoep naast de glasbol...en verdween in de diepte. Ha ja, grondverzakking, één been in de put, een knie geschaafd op de rand, een handtas een halve meter verder voor het dramatisch effect.
Juist ja ; de korte versie. De mevrouw van de flessen heeft Malief uit de put getrokken, gezegd dat ze heel bleek zag, gecontroleerd dat ze precies nog kon lopen (Spoed was aan de overkant hoor...) en na gedane arbeid in de bank hinkend thuis gekomen.
Nog een kortere versie? Vier dagen later heeft de huisarts (na een regime van ijscompressen) gezegd dat ik terug mocht lopen.
Dit spaart mij dus een hoop mails aan al diegenen die mij lief zijn (of benieuwd wat ik nu weer heb uitgestoken)...Hm, Facebook, inderdaad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten