Mijn vriend Sinterklaas

Weer een verhaal uit de oude doos, maar 't is mijn schuld niet. Dat heb je als je in de krant leest dat Sinterklaas gestorven is. Enfin, niet de echte, maar een advocaat die hem de laatste twintig jaar van zijn leven danig heeft nagespeeld. Niet qua cadeautjes, maar qua uiterlijk. Zo, lezertje, je bent op het juiste spoor, weet over wie ik nog iets kan vertellen. Op gevaar af dat ik het ooit al eens vertelde, maar dat moet je een quasi-bejaarde dan maar vergeven... Het gebeurde in het prille begin van mijn journalistieke carrière en als ik nu zie hoe oud hij werd dan was hij destijds ook nog een snotneus. In de jaren zeventig werd Malief nogal eens op pad gestuurd om lezers te aanhoren. Die hadden dan eerder bij LDL hun beklag gemaakt over een of andere onrechtvaardigheid. Zo werd ik samen met fotograaf naar een ,,uitzuipcafé'' gestuurd in de buurt van Gent. ('t zal wel de Kortijkse steenweg geweest zijn, maar zeker ben ik niet.) De voluptueuze uitbaatster had er zich over beklaagd dat er voortdurend auto's met jonge rijkswachters op haar parking kwamen staan en dat zoiets slecht was voor de zaken. En dat meester Sinterklaas (haar advocaat want da was ne straffe) haar had gezegd dat er veel geld zou nodig zijn om die zaak op te lossen want dat er ,,veel bij betrokken waren''. Nu, Malief was niet helemaal meer groen achter de oren, vroeg haar wettige echtgenoot wat hij daar van vond en kreeg de repliek dat ,,ge zoiets niet zegt aan een kliënt''. Einde incident. Enkele maanden later werd Malief naar het Assisenhof in Gent gestuurd voor een ,,wree moord op een kind'' en zo kwam ze meester Sinterklaas in hoogsteigen persoon tegen die de gewoonte had om met de gerechtsjournalisten tussendoor een pint (koffie) te gaan drinken.(ook iets wat ,,mijn'' Meester maar louche vond) En omdat ik naast Sinterklaas belandde en hij mij een beetje bekeek als een trutje dat zeker niks durfde zeggen vroeg ik hem waarom hij de madam van het uitzuipcafé zo'n blaaskes had wijsgemaakt?? Hoho, de man had nog geen lange witte baard maar roepen kon hij al. Dat ik zeker geen gedacht had wat de advocatenstiel precies was? En toen hielp een lieve collega mij met de uitsmijter ,,ze is er wel met ene getrouwd.'' Waarna het even stil was en hij dan vertelde dat de vrouw het zelf gezocht had: ze kwam telkens in licht tenuutje de parking op als er jonge rijkswachters parkeerden en dat was leuk gratis spektakel...Wat ze meteen aan hun collega's in de kazerne verder vertelden. Besluit: ook hij moest de stiel nog leren...