TIP VOOR LEURDERS

Malief zal wel niet de enige zijn die de knapen en grieten met informatief naamkaartje op de borst  bijna dagelijks mag te woord staan. Dit is de lente, dit is het ogenblik waarop de huisvrouw moet verleid worden.
En als het dan nog een serieuze verleidingspoging zou zijn nietwaar, beste collega's zonder wederhelft ( die de voordeur voor hen efficiënt  dichtklappen.) Pas op, dit is een mopje. Het vervolg niet.

De titel is misleidend: geen tip voor leurders, wel voor de dames die zo vriendelijk zijn om altijd de deurbel te horen en  die voordeur altijd te openen. Zelfs  als ze, zoals Malief, een glazen voordeur hebben en de bellers dus min of meer kunnen identificeren.  Ja zeg, iedereen heeft zijn zwakke kanten...
Zal ik mijn strategie even uitleggen? Na een rist abonnementen op Congo dorpen, bestendige bankopdrachten van Greenpeace tot Rode Neuzen, is mijn reactie ijzersterk. Geworden. Voor de leurders (alle soorten en maten) iets kunnen zeggen  krijgen ze een vriendelijke goeiendag, en dan mijn boodschap dat ik de deur open maak omdat ik beleefd (en vriendelijk) ben en het hier niet de straat is waar veel deuren open gaan. (Dat is echt waar).  De strategie verschilt al naargelang de leurder. Een enkeling krijgt te horen dat ik al geabonneerd ben op (lees bovenstaande goede doelen), dat ik eventueel wel een boekje of een postkaart wil kopen maar géén bankgarantie meer, nee, merci. Scouts en Chiromeisjes doen dat niet en die krijgen een symbolisch centje puur uit medelijden; Want waar is de tijd dat ik met Jeske de appartementsblokken op de ,,avenue des Croix de Feux'' moest  ,,doen'' om wafels te verkopen? Allemaal gesloten deuren, en ,,parlophone'', op een stuk of vijf pure masochisten na die wel wafels bestelden en een week later platte, koude baksels geserveerd kregen...
Of toch een tip aan de leurder. Wees beleefd, attent, en beledig geen ,,bejaarden''. Nu ja als zij denken dat ze een vrouw van vijftig plus moeten feliciteren ,,omdat ze mee is met haar tijd'' en van Amnesty had gehoord via Facebook? De vriendin die het mij vertelde zei dat ze sprakeloos was. Had ik bij haar nog nooit meegemaakt...
Dan liever die kwiet van Amnesty die mijn excuus-verhaal slikte , mij ongetwijfeld een braaf mens vond en toen vroeg of hij even naar het toilet mocht gaan. Kadoke 2 hoorde het en had geen commentaar. We zaten immers midden in een dispuut over racisme en godsdienst, echt waar. Ik heb maar niet verteld dat de Meester jaren geleden een ,,vreemd'' buurjongetje binnen liet die met een benepen gezicht zei dat hij dringend naar het toilet moest. We hebben daarna de buitendeur open gezet maar de smile op zijn  snuitje was het toen allemaal waard.