UIT DE OUDE DOOS

Bij gebrek aan verhalen over schattige nakomelingen  _ tja, lange lorejassen die je op de trap zetten  om min of meer op niveau te knuffelen_ was Malief vanmorgen in een vergeelde knipseldoos gesukkeld. Om te beginnen om te achterhalen of het geheugen haar niet in de steek liet, want in de lijfkrant stond vandaag dus een verhaal over Eddy Bellegueule. Maar dat was de aanleiding, daar had Malief in 2015 inderdaad nog een recensie over geschreven.
En toen kwam daar de knipselmap, en een verhaal, niet over de Kadokes, maar over de rechtstreekse nakomelingen.. Over de Brusselse roots en hoe dat in het ter ziele gegane ,,Beknopt Verslag'' (DS en NB...)verscheen..U leest toch ook?

EEN FAFOEL MET SJOENKELPUUTE
Lange Jojo en zijn Jules Cesar zijn er in niet geringe mate verantwoordelijk voor: mijn dochters hebben hun Brusselse wortels ontdekt. Met een beetje hulp van de Mechelse lokale radio, wel te verstaan, waar ik Lange Jojo het zondagse verzoekprogramma liet teisteren temidden van klubliederen  van Malinois en Racing. Aanvankelijk was de belangstelling maar matig, ze snapten er eerlijk geen fluit van.
 Het geluk heeft me dan een handje geholpen: als trouwe Anderlechtsupporters wilden ze voor de lol weleens het woord ,,kassuul'' leren uitspreken. Mijn grootmoeder kon dat zo lief tegen mij zeggen: ,,zot kassuul''... Hun u's klonken echter afschuwelijk, en voorts betrapten ze mij voortdurend op kontradikties: mijn zogenaamd Brussels klonk helemaal niet zoals Lange Jojo. Natuurlijk, ik heb ook Brabantse wortels.
  Maar je moet nooit wanhopen. Want toen gingen ze logeren bij hun Brusselse bomama. En bleek het Brusselse nichtje te vrijen met een knaap met puntschoenen en maniertjes.  Dat was dus een fafoel.. Niet dat je niet modieus gekleed mag zijn hoor, maar je moet wel wat in je hersenpan hebben. Dan ben je een ,,fakain''. Iemand die iets stiekem uitspookt? Dan ben je ,,nen haimelaiken doeiker''. Een onnozelaar -zonder nette kleren- is een  ,,taike boem'' en iemand zonder haar is ,,nen blich''. Tussendoor leerden ze nog dat iemand die struikelt ,,sjoekelpuute'' heeft en al blijft hun uitspraak _evenals mijn fonetische spelling_ lamentabel, ze hebben de smaak te pakken en leren schoolviendinnen ,,vreemde woorden''. Maar de mooiste beloning kwam toen ik dezer dagen mijn keurig pratende jongste tijdens de voetbaluitzending entoesiast hoorde roepen ,,da's ne straffe ket..''

Het verhaal dateert uit 1983, vandaar de voor hedendaagse ogen bizarre spelling...
En ik noem het ook stilletjes een eerbetoon  aan ons mama die ik sinds vorig jaar nog altijd mis.