HA JAA...

Nooit te laat (te oud) om iets te keren, dat heeft Malief dezer dagen een beetje lacherig ondervonden. En dat zit zo: in dit redelijk van kastjes, laden en donkere krochten voorziene huis (bouwjaar 1937 of zo) is het  mijn opdracht geworden om alle rommel (genante en andere) op te ruimen. Doet mij beetje aan Bomama denken die  al jaren voor ze naar de home vertrok mij verwittigde dat er van vier generaties twijfelachtige nalatenschap was achter gebleven.
Hoezo? Daar was ,,peterke'', Malief haar overgrootvader, en binnenschipper die in Brussel bij zijn dochter Agatha kwam wonen. Dat  was mijn grootmoeder die zich ,,Caroline'' liet noemen want ,,Agat wa was da nu ne naam''.. Gelukkig was Peterke en Moeder overleden voor het oorlog werd. In de jaren vijftig verhuisden Caroline en man mee naar onze nieuw gebouwde woning, en jawel, op de zolder kwam een koffer terecht van de binnenschipper en zijn vrouw die een trouwboekje hadden waarin een stuk of vijftien kinderen stonden...Er werd gezegd twintig...En bruine foto's en rare verfrommelde documenten, en brieven van verstoten vriendinnen. Malief heeft ze als veertienjarige allemaal mogen zien...omdat Caroline ( mijn Meter) haar bed jaren heeft gedeeld met...mij omdat haar man ondertussen gestorven was. Tja, het was een tijd dat meisjes nog gehoorzaamden...
Langdradig, ik geef het toe. Maar ik kom ter zake.
Aan een redelijk avontuurlijk (hm) leven heeft Malief dus ook laden vol brieven overgehouden. Zeer leerrijk, wat grietjes in de pubertijd allemaal schreven...En hoe weinig ik zelf snapte...
Eén voorbeeld. Zo kreeg ik als 16-jarige een brief van een Duitse jongeman van 19 die zijn adres op een stukje Atomium had gekrast. En hoe zijn zotte grietjes hé: ik had hem een briefje geschreven. Wat ik zelf geschreven heb ( 't zal een geweldig Duits geweest zijn!) weet ik niet meer, maar zijn lang antwoord was veelzeggend. En die brief heb ik dus nog eens gelezen. Eén zin had ik toen zeker niet gesnapt. Hij en zijn neef Peter  vreesden dat ik een oude meneer was...Maar mijn foto had hen gerustgesteld.
In dezelfde lade lag een bierkartonnetje en ik dacht: Heu? Ach ja, op de achterkant stond naam en adres van Bodo Feige, een Duitser die ik later op schoolreis in Rüdesheim had ontmoet en jawel: grote liefde. Maar brieven moesten we niet meer schrijven. Een week later stuurde zijn kameraad zijn doodsbericht uit de krant naar een klasgenootje. ,,Er prallte mit seinem Wagen gegen ein Lastzug an''. Het enige Duits dat ik een halve eeuw heb onthouden.

En op vraag van een lezertje: in 1961 was ,,grote liefde'': een arm rond je schouder, handjes vasthouden en tot slot even mee op de trein springen en de belofte herhalen: jij schrijft mij, ik schrijf jou!  Ha ja, zijn boeket bloemen heb ik onder mijn klasgenootjes verdeeld.