De kerstperiode is al 25 jaar geen feest meer voor Malief. Omdat in 1992 een vaste gast aan onze kersttafel verdween. Verdween in alle betekenissen van het woord. Hij was 50 jaar.
De invités voor onze kersttafel waren zonder veel afspraken in de loop der jaren uitgegroeid tot een mix van kinderen, ,,aanhang'' en familieleden zonder partner. Sommigen waren al twintig jaar alleen, Poiche, de broer, was net grootvader geworden en kwam toen niet meer. Omdat hij Kerst wou vieren in Duitsland, waar zoveel kerstsfeer was. We hebben hem nooit meer teruggezien.
Achteraf heb ik mij vaak afgevraagd hoe zijn moeder, Bomama, dat meer dan twintig jaar heeft kunnen overleven. Och ja, ik heb het al eerder verteld. Haar slogan was: ,,Maskes moeten sterk zijn''.
...En met die sneeuw op de stoep moet ik ook aan de Meester denken. Hij had hem ongetwijfeld al weg geborsteld, met een paar meter extra voor de buren als kerstcadeau.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Inderdaad onwezenlijk...
ik heb ook kerstherinneringen aan je broer. Hij was jaarlijks aanwezig wanneer we kerst gingen vieren bij Danielle.
Zoiets blijft moeilijk, ook na 25 jaar. Knuffel, Maryse
Een reactie posten