FIORUCCI MET SCHAAMLAPJE...

Auw, dat stak! Nu lees ik in mijn serieuze krant dat Malief, zonder haar (godzijdank)bij naam te noemen, destijds in feite verantwoordelijk was voor een opstoot van marina-grieten in Vlaanderen. Qué?
Die wijsheid las ik in een column, geschreven door een auteur die in 1980 mogelijk nog in de bloemkool stak. Ik verklaar mij nader.
 In 1976 ging de krantengroep  waar ik toen  nederige schrijfklusjes kreeg , genre stommiteiten uit regionale terribele accidenten herschrijven, in faling. De nieuwe leiding dacht dat ik misschien wel iets van mode kende en de komende jaren mocht ik mondjesmaat aan ,,modeverslaggeving'' doen. Zoals naar een modebeurs gaan ,,omdat ze daar toch de kleren lieten zien die later in de winkel kwamen.''. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik daar aan terugdenk.
Geduld is een mooie deugd, en begin jaren tachtig eindelijk naar de defilés in Parijs en Milaan. In Parijs kwamen de Japanners voor een stevige vernieuwing zorgen...en in Milaan ging ik in de winkel van Fiorucci  T-shirtjes kopen voor mijn dochtertjes  die toen tien à twaalf jaar waren. Jaja, met engeltjes en bloempjes hé. Ze waren nog in de leeftijd dat ieder cadeautje van de uithuizige Malief in dank werd aanvaard. En niemand in hun klas had zo'n grappige spullen.
Niet veel later waaide de zwarte rage uit Parijs over en kon ik Kalamity blij maken met een (gelukkig donkerblauw) pakje uit Parijs dat door een sarcastische, compleet onnozele non  een ,,judo-pakje'' werd genoemd. Mijn jongste was toen al zeer welbespraakt en zei dat ,,het wel uit Parijs kwam hé''.
En wat lees ik nu? Dat Fiorucci in de jaren negentig echt iets voor de marina's was? Oei, oeps, wist ik niet. Dat vind ik nu echt erg. Bijna zo erg als de  Millet-rage die door mijn kritische dochters werd gesignaleerd en mij een primeur in  de krant bezorgde...en prompt door piekenpaultje werd ingepikt. Sans rancune hoor, hij heeft het later ruiterlijk toegegeven.
Ik kan alleen maar bekennen dat ik mij nooit met ,,marina's'' heb bezig gehouden en zwaai even  met veel medeleven naar de  duidelijk ,,bejaarde'' chef van de columniste die aan de Fiorucci-engeltjes wél goeie herinneringen heeft...


Bizar. Vandaag (zondag) hebben meer dan 200 ,,lezers'' mijn verhaaltje aangeklikt.. Gewoonlijk zijn het er hooguit een paar tientallen per dag...Zondagnamiddag is saai op een redactie hé...