BRIEF AAN WISKE

Belofte maakt schuld. Dat zit zo: om de twee jaar worden de ,,troepen'' van de ,,oude Standaard'' opgeroepen voor een reunie. En dat had Malief dus al twee keer meegemaakt. Het moet zijn dat mijn verslag de vriendinnen/collega's deed watertanden, voor de jongste reunie had ik er nog een paar  extra gevonden. Helaas, Wiske moest (mocht) naar New York en zij had ongetwijfeld het beste argument om verstek te laten gaan. (Waarmee ik de zieken, de oude monumenten die niet meer willen verplaatst worden en andere valabele uitvluchten niet minimaliseer. Maar Wiske is een zogeheten hartsvriendin, en ik had beloofd om een waarheidsgetrouw verslag te sturen. Oeps, nu leest u het ook...)
De festiviteiten situeerden zich op de Antwerpse Linkeroever. Malief was er nog nooit geweest, maar dank zij een recent bezoek aan de Antwerpse Roma wist ze wel dat ,,wij van de Parking'' niet zo vlot in ,,de belangrijkste stad van Vlaanderen'' geraken. Noteer, de brandende actualiteit is mij niet vreemd...
Komaan Wiske, hier zijn de feiten. We waren met 25 (dat heb ik op de foto nageteld), op een paar plotsklaps kalende oud-collega's iedereen herkend. Eén (hij krijgt vergiffenis) noemde mij ,,die van de mode'' , een paar andere hadden blijkbaar van thuis het advies gekregen om te vragen of ze mij mochten zoenen. Wat MIE TOE een lieve gepensioneerde al niet aandoet...
Al bij al was het geen overrompeling van vrouwelijke journalisten (3) maar toen mijn collega/slash barones als allerlaatste binnen stapte kreeg ze wél applaus/ Zei daar iemand: oef, Obama was dus niet in het land...maar dat is een inside joke.
Naast mij was nog een stoeltje vrij...en het werd een warm weerzien. Alweer jaren geleden zag ik haar nog op een spreekbeurt van het Davidsfonds (denk ik) aan de kust. Ze kreeg mij in het vizier...en toen haar telefoon in haar handtas rinkelde mocht ik...er in snuffelen. Maar hij stopte tijdig. Aan vrienden, kennissen en nieuwsgierigen heb ik het vaker verteld: wij konden zonder moeite door één deur.
Wou je iets weten over de catering Wiske? Die was voortreffelijk.
Een minpuntje was dit jaar de ,,sprekerd'' zoals Toon Hermans zou zeggen. Denk nog met heimwee aan  de speech van Gaston van vier jaar geleden. Je moet het kunnen, je collega's hardop doen lachen. Nu ja, we hebben nu wel (stil) gelachen hoor, met bekkentrekken en knipoogjes en ,,rits toe'' gebaren op geverfde lippen, ha ja. Vrouwen hé. En omdat we nog niet hoogbejaard zijn gingen er ook maar weinig  collega's naar het toilet...
Tenslotte was er het foto-moment. Het decor was de Schelde, de 25 uitverkorenen hadden een verschillende visie op het moment:  stoer als op een statie-foto, gehurkt (2) als bij de scouts, verstrooid de andere kant op kijkend of, zoals Malief, bijna weggewaaid...Maar nog stevig in de greep van mijn ex-baasje. Dus: dat formaat van mijn opbollende bloempjestuniek is wél gevuld met een stevige bries uit het Scheldeland...
Dag Wiske. Tot binnenkort!