,,Klaar voor een taalbad ?'' hoor ik de Meester nog zeggen. Het was in de (goeien oude) tijd toen Marja, na het overlijden van ,,hare Pol'' nog met ons naar de kust reed. Want met Pol had ze haar chauffeur verloren. Terwijl de Meester achter het stuur gniffelde om mijn moeizame pogingen om haar (volgens kenners) zeer authentiek dialect te ontcijferen groeide er toch echte vriendschap. Want Marja was no nonsens net zoals haar echtgenoot (een notabele) die volgens getuigen niet naast hem op de voetbaltribune durfden zitten omdat hij wel zéér gepeperde en luid gebrulde commentaar had...
Helaas, lang geleden, en na het verdwijnen van de Meester werd Malief de logische chauffeur richting kust. Hoewel...Marja vond mijn verblijf wel wat kort, ze kwam vroeger met de trein, maar als ze dan mocht mee terugrijden...
Ondertussen bleek deze nu 80-jarige moeiteloos duinwandelingen van vijf kilometer af te werken terwijl ze thuis een groententuin schoffelde waarvan ze de opbrengst boontjes, noten, appelen en peren ( de kloankindere hé) in grote zakken naar hier sleurde. Ze leerde mij warmoes kennen en alle mogelijke bloeiende heesters waarvan ze telkens een boeketje bij de groenten stopte.
Marja toch... Gisteren bracht haar enige zoon het nieuws:,, zes gevalle en uire nek gebrouke.'' Maar daar lach ik nu niet mee.
Vandaag ,,met openbaar vervoer'' naar Duffel waar ze de strijd van haar leven levert. En maar een kwartierke bij haar gebleven...terwijl ze vrolijk in de telefoon riep naar haar zoon da Feiremans er ook was.
Kortom, ben blij dat ik haar gezien heb, en toestemming heb gegeven om mijn brief door haar zoon te laten voorlezen. Waarna weer de tocht naar huis ging. Maar dat is een ander verhaal...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten