Neem mij niet kwalijk, maar...

Het moet zijn dat ik niet in staat ben om te communiceren. Feit is dat de dames en heren van een ziekenhuis mij niet verstaan. Akkoord, ik spreek het lokale dialect niet, maar het zijn echt simpele dingen die ik vraag.
Neem nu mijn vraag ,,Kan mama eigenlijk al eten?'' Een normale vraag lijkt mij als een mens van 93 al tien dagen een baxter krijgt en volgens de logopediste (jaja) niet kan slikken. Antwoord (snauw): E bekke geduld hé, ieder op zijnen toer, ze moeite allemaa heete.'',,Pardon, ik bedoelde eigenlijk, kan ze al slikken?''
Andere vraag: We zitten in de cafetaria, mama in nachtkleedje, zuurstof, baxter, sonde en stampend met haar voeten telkens er een resem borden wordt neergesmeten :,,Zou mama niet naar haar kamer kunnen, ze is onrustig en wil naar haar bed?'' Antwoord:,,Uw mama wil niet naar bed, gij wilt dat ze kalm is , dat is het. Ze moet wachten!''
Pas op: er zijn ook engelen. Zondag spreekt een verpleegster van oosteuropese origine (Lottepoes denkt Poolse) mij aan. We hadden haar de dag voordien met respect en klasse ons mama een proteïnegerechtje zien oplepelen. ,,Mevrouw, ik heb uw mama in de kamer bij haar buurvrouw gezet. Het is teveel lawaai voor haar in cafetaria.''
Deze verpleegster spreekt feilloos Nederlands. Maar dat zal hier ook wel een handicap zijn. Ze wijst mij een patiënte van bijna 108 jaar, de oudste van de stad. ,,Ik heb uw medecijntjes'' zegt ze in het dove oor. Moest ik haar zeggen dat ze beter PILLEKES zou verstaan?
En om nu ook eens een serieuze mens aan het woord te laten. Vanmorgen een mailtje van de huisarts gekregen (na tien dagen stilte). Hij had zopas met de geriater gebeld. ,,Uw mama is een beetje beter''.