,,Chhhht, stillekes'' fluistert bomama als ik de living in Avondrood binnenstap. Ha ja, ze zijn allemaal naar de koers aan het kijken. Hmm ja, behalve zij: ze sliep maar werd wakker door het geroezemoes toen ik binnenstapte. Peis en vree op het eerste verdiep, het is ooit anders geweest.
We gaan naar de kamer waar de toestand wordt besproken. Enfin, besproken: ha zennek weg geweest? Ik onthou da nie meer. Moet ook niet, make.
De preek van de verzamelde verpleegsters heeft geholpen: een flesje cola wordt braaf leeggedronken, de nieuwsjaarskaartjes nog eens bekeken, beetje verveeld naar een tekenfilmpje... ,,Da zennekik precies, zonder tanden'' lacht ze. Die tanden zitten overigens terug in haar mond.
Naar het toilet (waar een steun is afgebroken, ik vraag maar niet door wie) en dan terug in de kamer ,,maa hier is nie veel te doen hé?)
Een goede verstaander heeft maar één woord nodig: terug naar de living waar ze minzaam naar haar tafelgenoten lacht. En of ik al weet wie haar straks gaan slapen leggen? Ha ja, maar straks ook nog een palmke drinken.
Als ik naar buiten stap met verende tred (huhu, ja ik kan dat!) zie ik aan de receptie een overlijdensbericht. Mevrouw van Liefland is overleden. Net geen 102 geworden. Vier weken geleden stond ze te krijsen in haar kamer. Ik verwittigde de oma en kreeg een laconieke repliek : Jaaa, zé diaree ma de maskes zen bove...
Snel nog een ode aan deze krasse professeur en langue Française: ze heeft mij vorige zomer nog de beste mop aller tijden verteld. Over de Brusselse soldaat in de Londense metro tijdens de oorlog. Ze vertelde ze alsof het echt gebeurd was. Nu weet ik dat minstens één lezer (Pezzeke) zal spijt hebben...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten