Een déjà-vu

Een lector van een hogeschool schreef vandaag een brief naar de krant. Ik had hem elf jaar geleden kunnen schrijven. Het thema is nog altijd actueel: hoe demotiveer je een werknemer na 37jaar trouwe dienst?
-Herhaal voortdurend dat ze teveel kosten, dwing hen om computerspecialist te worden, schuif hun vroegere verwezenlijkingen misprijzend aan de kant, geef zoveel mogelijk nieuwe opdrachten om de geest soepel te houden, dreig met negatieve evaluaties en geef opdrachten waar ze niet achterstaan.
Zo, dat zullen we even verklaren met voorbeelden.
-Amai Malief, gij verdient meer dan uw chef (die haar zoon kon zijn)
-Zoek eens op hoe het zit met de vondelingenschuif maar zie dat het klaar is voor vijf uur.(waarna geinterviewden afhaakten en het internet-flauwekul werd)
-Mode moet ge eens anders bekijken. Vraag Walter Van Beirendonck wat er in zijn portefeuille zit. (de brave man kende mij al twintig jaar en zei ja...)
-Jamaar, kunt gij de weg niet vinden in Limburg? En in Parijs en Milaan wél? ('t Stond op mijn evaluatie)
-Schrijf eens iets over de Belgian Shoes in New York. Vraag het aan onze korrespondent om wat informatie te zoeken. (Dat heb ik gedaan: hij heeft niet geantwoord maar het heeft zijn carrière geen kwaad gedaan want hij werd hoofdredacteur. 't Was overigens nog de kwaadste niet.)
Och ja, en blijf beleefd als een jonge snaak je berichtgeving uit Parijs ,,verbetert''. In een modeverslag over de exclusieve uurwerkmaker Bréguet schreef ik: ,,De horloges mogen alleen hersteld worden in het Parijse moederhuis''  wat in de krant verscheen als ,,alleen hersteld worden in de kraaminrichting.'' Die man is later ook nog eens hoofdredacteur geworden.
Zit hier een verzuurde tante? Nee. Want ik heb dank zij mijn krant prachtige verhalen kunnen vertellen maar vooral: elf jaar extra met de  Meester, de Kadokes en Thuis aan zee. Amen.