Stilte?

Op 27 mei heeft de Meester afscheid genomen van ons huis. Voor even toch, zei hij. Eerst had hij nog een grote pot soep gemaakt _ Malief moest toch eten en als de Kadokes kwamen _ en dan is hij als een grote,valiesje in de ene hand, Malief aan de andere, pakweg tweehonderd meter verder naar het ziekenhuis gestapt. ,,Dat is toch niet waar zeker, was het niet met de ambulans?'' vraagt mijn lieve tante nonneke en hoe hij dat gedaan heeft? Vandaag kan ik het nog altijd niet vatten. Ja, dat hij niet meer terugkomt, en dat ik nog welgeteld twaalf dagen heb gehad om te vragen hoe ik koffie moest maken, waar de tabletjes voor de vaatwasmachine liggen, het boekje met de overschrijvingen voor de bank en de uittreksels. De eigendomsakten heb ik niet gevonden en wie onze nieuwe verzekeringsmakelaar was heeft ook speurwerk gekost. Wel vertelde hij mij iedere avond, voor ik naar huis ging ,,of ik mijn sleutel had, al de deuren goed zou sluiten, en dat ik niet moest schrikken als er precies iemand in huis rondliep''. Dat had hij als ,,ervaringsdeskundige'' vaak meegemaakt toen Malief voor de krant op reis was. En dat het soms akelig was. En nu ben ik écht alleen. ,,Zo rap'' zeggen de mensen die het goed menen maar er niets van snappen. De Meester was geen man om in een ziekenhuisbed te liggen en toen bleek dat ,,thuis aan zee'' niet meer zou bezocht worden deed hij het de laatste dagen met gebaren: zo moest Malief met de paraplu met medicatie rond het bed draaien om naar het toilet te gaan, want je dacht toch niet dat hij in bed zou liggen? Een dierbare vriend vertelde dat hij, op bezoek bij de Meester, hem zijn jas moest geven en hij die zelf in de kast hing. Een week later moest ik hem vertellen dat hij niet meer moest komen. Dat zijn de verhalen die ik tot in den treure vertel en vertel aan al wie er naar vraagt. En al die lieve vrienden die het niet durven vragen:,,Het gaat goed met mij''. Nu ja binnenkort toch wel zeker? En mag ik dan hardop zeggen dat ik toch dankbaar ben?