En daar zat...Ljiena

Toeval bestaat niet zullen we maar zeggen, en zo krijgt ,,het potteke van Soeur Edith'' ineens een vervolg. Toen zong ik de lof van mijn laatste poetsvriendin. Ik zou haar niet herkend hebben, en dat is niet uitzonderlijk, als je weet dat ik mijn overbuurvouw al verward heb met een verpleegster uit Avondrood.
 Ljiena zat aan de kassa van een buurtwinkel. Ik had mijn prei, selder, pompoen en courgette al op haar toog gedeponeerd toen ze zei ,Iek ken u toch?'' en ,,Oe bent het toch, niks veranderd?''
Met Ljiena sprak ik tien  jaar geleden een mondjevol Engels. En was ik zo beschaamd dat een gediplomeerde anesthesist uit Tsjetsenië mijn stof opveegde dat ik meestal een namiddag ging zwemmen.
 Ze was een model van werklust, vriendelijkheid  en klasse. Ze huurde een appartementje met een man/profiteur en kwam op een dag met verbrande benen werken. De eigenaar/Marokkaan wou de boiler niet maken, maar ze stond er op om te poetsen. Dan voelde ze de pijn minder...
 Toen ze na enkele jaren een job kreeg in een OCMW-bejaardentehuis was ik blij voor haar en ze was zo attent om een opvolgster te introduceren. Oxana, de trouwe lezers kennen haar verhaal.
 En nu stond ik daar deze dinsdagmiddag  met tranen in mijn ogen en herkende haar. Het jeugdige van toen was er helaas af, maar lief, attent en boordevol klasse, dat was er nog altijd.
 Het werd een snel verhaal terwijl er niemand achter mij aanschoof. Informeren naar de Kadokes en de Meester, en hoe kwam het dat ze niet meer in de verpleging zat? Ik begreep het niet zo goed maar blijkbaar was het een contract van beperkte duur, en zat ze nu hier omdat ze moest werken want de man was weg, de dochter had een zoontje....
.Ik was op een haar na achter de toog geklommen om haar een dikke knuffel te geven, maar  er stond toen (nog net niet morrende) klandizie achter mij. Ik heb haar plechtig beloofd om terug te komen.