Nu weet ik weer waarom er (voorlopig) geen opvolgster komt voor, min of meer in chronologische volgorde, madam Debakker, Marja van de Zelestraat, Elske uit Munchen of omstreken, Lena uit Tasjkent en Oxama ,ook van die kanten. Omdat, als je zelf (af en toe hoor) poetst, ontroerende, akelige, maar ook leuke dingen ontdekt. Zoals in het potteke van soeur Edith.
Juist, het is vandaag ,,heiligdag'' maar voor Malief een uitstekende gelegenheid om ,,de grote living'' eens onder handen te nemen. Er zijn er zelfs die beweren dat je daar, met het zicht op Allerzielen, een aflaat mee verdient.
Ingewijden weten wat er met dat potteke gebeurde. Maar helaas zijn de meesten ook al bij soeur Edith. En dat was de naam van een lief nonneke uit Bunia die drie grietjes van pakweg veertien jaar op de Brusselse Expo leerden kennen. Ze zat in het ,,paviljoen van de katholieke missies'' naarstig potjes te naaien. En omdat in haar buurt ook leuke mannelijke exemplaren rondhingen, ha ja, de Troubadours van Koning Boudewijn, even zwart en lachend als Edith. Dat leverde ons correspondentievrienden op en Malief kennende werd zij een trouwe auteur van nonsensbriefjes die dan weer beloond werden met nieuws uit Congo.
Maar eerst kwam soeur Edith nog naar ons thuis. Het Meesterke zag daar blijkbaar geen ,,gevaar'' in voor zijn dochter. Ze kwam in gezelschap van soeur Marie-Madeleine, haar overste, en die werd prompt opgeëist door een vriendin van Bomama. Een overste was altijd beter dan een zusterke hé. Enfin, dacht zij.
Edith werd bij ons verwend, dat spreekt, en toen ze terugkeerde naar Bunia kreeg ik niet alleen haar adres maar ook een handgemaakt (genaaid) potje met deksel. Het kreeg een plaatsje op het dressoir en toen het Meesterke er niet meer was kwam het naar hier.
Vandaag bij het poetsen het potje nog eens open getrokken. Jaaa, helemaal vergeten: daarin bewaarde het Meesterke (ondertussen donkerbruin verkleurde) knipsels uit De Standaard...Met examenuitslagen van de Vlaamse universiteiten in de jaren zestig. (dat stond toen nog in de krant!)
Zou onze Poiche geweten hebben dat zijn stille pa zo fier was met zijn onderscheiding? Het doctoraat heeft hij niet meer uitgeknipt. Daar plakte een pijnlijk ,,misverstand'' aan: op de eerste bladzijde bedankte hij zijn toenmalige echtgenote. Pa, zei niks, Bomama zei: ja, daar zitten wij voor niks tussen...
Ha, wou iemand weten of ik ook in het potteke belandde? Ja, toch de eerste kan. en nu weet ik ook weer wie van mijn latere collega's in mijn jaar zaten...Maar een ,,voldoening''? Pff dat was goed voor één keer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten