JULLEKE

Op zoek naar een gepaste schuilnaam voor de oudste neef ((wij zeggen kozijn, maar dat is iets voor onder het raam) kwam Malief op ,,Julleke''. En bedacht toen dat Julleke een uitvindsel (!) was van de Meester, uit de tijd dat Lottepoes en Kalamity nog in sprookjes geloofden.
Ze moeten mij maar terechtwijzen, maar ik herinner mij nog dat Julleke een wit paard was dat in hun fantasie aan zee wel eens opdook. En dat ze verontwaardigd reageerden als ik een gevlekt exemplaar ook Julleke noemde.
Maar dit terzijde.
Gisteren Julleke bezocht. De neef, dus. Hij is voor een kort verblijf in een bejaardenhome om de medicatie aan te passen, maar ondertussen zat hij daar maar. Heel vreemd, een bijna leeftijdsgenoot  die een jaar geleden nog zelf zijn tante Mène (ons mama) ging bezoeken. In mijn herinnering stond hij altijd een trapje hoger: al aan de unif terwijl ik nog achter de Troubadours van Koning Boudewijn liep...of minzaam luisterend naar de aangebrande mopjes van een Brussels nichtje die wel zo slim was om ze in het Frans te vertellen. Alsof ik geloofde dat ,,un maquereau'' ,,nen boestering'' was.
Dat heb ik hem dus gisteren allemaal nog eens verteld en hij zei minzaam dat het een rare was, maar ja, van Oostende, van de kust hé. (Lief dat hij niet zei ,,een brusseles''.) En dat was geen vergissing: de familie van haar jong overleden moeder woonde in Oostende.
Natuurlijk heb ik nog veel meer verteld. Mijn gebabbel is legendarisch, ik weet het. Tussendoor verorberden we een ijsje, en hij stapte daarna resoluut in de juiste gang terug naar zijn kamer. Bij het afscheid formuleerde ik een slap excuus. Dat ik zoveel gebabbeld had maar dat ik  de vorige dag geen woord had gezegd. Dus... Ja, lachte hij, en dees is beter dan een psycholoog of een psychiater hé!
Voilà. Daarna zocht ik de uitgang. En ben verloren gelopen...