Naar den trouw...

Neem mij mijn slordig taalgebruik niet kwalijk: gisteren heb ik echt slechte manieren geleerd.  De gepropageerde tussentaal _ die je bij ,,Thuis'', ,,Familie'' en dergelijke voorgeschoteld krijgt, had ik  echt niet verwacht op een cultureel evenement.  Hoewel, ik moet nu niet de naïeve trien  uithangen: als Kalamity en Lottepoes niet meewillen is dat een veeg teken.
,,Waar wil ze nu weer naartoe'' hoor ik een occasionele lezer zuchten. Ik heb nu eenmaal niet de gewoonte om met de deur in huis te vallen.
Nu goed: tijdens een optreden van een overigens ravissante 51-jarige grappenmaakster in een cultuurtempel heb ik vooral veel gelachen (stilletjes, hardop lachen, moet dat?), gezien dat het heel gewoon is voor een paar honderd toneelliefhebbers om recht te veren en de juiste gebaren te produceren voor ,,De Marie Louise'', zomaar, op commando van de grappenmaakster (slik). Beter nog, om een hele rij (de derde, wij zaten gelukkig op de tweede) op het toneel te sommeren (ze doen hét!) en een bijrol te spelen in het toneeltje waarbij de comedienne/actrice ging trouwen na ruim een uur klagen dat ze geen man vond. En dat die uitverkorenen met een lach de rol van ,,de zatte nonkel'',  ,,de vader'', de ,,moeder ''(die volgens mij jonger was dan de bruid) de bruidsmeisjes (die niet wisten waar ze hun sacoche moesten laten), de bruidegom (die zijn echte vrouw even moest vergeten maar als beloning (?) achter het bruidsboeket gezoend werd en de demente bommi  die volgens de bruid al niet meer wist waar ze was....Hahaha zo grappig.
Tot de bruid, dit keer vermomd als de tante uit Gent, naar het hoogtepunt werkte. Neenee, geen verdere vuile praat over het varken en zijn sossis, het werd echt grappig met niks dan woordspelingen die ik zelfs niet moest herhalen om ze te snappen. Sommigen deden dat wel. Ondertussen liepen er tranen uit mijn ogen. Het is bekend dat Malief alleen weent van het lachen.
Toen was het gedaan en kreeg de actrice, die ook mooi zong maar alleen smartlappen produceert,  van mij een lang en welgemeend applaus. Maar niet opgesprongen, luidop gebruld,  met de armen gezwaaid en met witte zakdoeken gewuifd. Driekwart van de zaal deed dat wél.
Conclusie: ik kan niet meer mee. Ik dacht echt dat de rij die zo mak naar het toneel werd geleid en daar met hun onnozele schorten te kijk stond, een soort acteurs van een plaatselijke vereniging waren. Ik had het zelfs al aan mijn gezelschap gesuggereerd. Maar toen ik het in het buitengaan aan een paar dames (slachtoffers?) vroeg -beroepsmisvorming- zegden ze heel fier ,,ja, dat waren wij''.  Maar dat had ik weer verkeerd verstaan. Zij dachten dat ik wou weten of zij het waren die op het toneel waren geklauterd. Zég: ik zat wel op de tweede rij hé....