Verexcuseren...

Noem het een ,,onweerstaanbare drang'' als ik uit mijn sloffen schiet na een theaterbezoek. Heeft alles te maken met mijn Brusselse achtergrond waar Vlamingen destijds leerden dat je beter discreet, beschaafd uit de hoek kwam. Zo niet hoorde je achter je rug een smalende ,,des paysans''  roepen. De Franstalige Brusselaars wisten toen nog niet dat boeren hardwerkende mensen zijn...
Ruim veertig jaar geleden leerde ik de ,,bourgeoisie'' uit de vaderstad van de Meester kennen. Van de eigenares van ons eerste appartementje die mij altijd ,,madame,, noemde, met zo'n halve knieval er achteraan. Later de dames aan de kleuterschool als ik Lottepoes bracht. Moeders van de betere klasse. Dachten zij.
En zo heb ik ook een ,,conférence''  bedacht rond dit bizarre verschijnsel, dat vandaag wel zo goed als verdwenen is. Want nu lachen ze luidop, zwieren ze met zakdoeken en brullen ze de Marie-Louise  en wippen ze op en neer.
Daar gaan we.
,,Vreuger was het beiter. Ik zaa het nog on mane kwaffeur toon dak man mise en place ging hoale.
Wa vremd volk datter seirewoureg rondlupt: ge moeit ma verexcuseire , mo zemme giene pas, ho moeite ze dei dan copuleren?''
Tot daar mijn poging om het in een vreemde taal te zeggen...Ik vrees dat het Brussels is.