Dat kennen we nu ook!

Maandagnamiddag: zonnig en prima stapweer volgens de specialisten. En dus trok Malief naar de Kruidtuin met in één hand het spreekwoordelijk goede boek. Nog even zonnen alvorens Kadoke2 van school te halen. Haar voornemen was nog niet koud of daar lag ze als een volumineus pakket in de goot. Het had een van die grappige filmjes op You Tube kunnen zijn, eerste take.
Het volgende ogenblik boog een bink zich over de hulpeloze Malief en gelukkig zag hij er niet alleen goed uit maar had hij ook nog spieren om op te takelen. Take twee: een Chanel-bril aan één oor, het goede boek nog altijd in de goot, een stamelend slachtoffer dat zei dat het niks was.
Helaas, misplaatste trots: het volgend ogenblik strompelde ze rechtsomkeer naar huis om de Meester te verwittigen dat september ook dit jaar niet een geluksmaand wordt en hij naar school mocht.
Take 3: strompelstrompel, zucht, kreun: ho, een rollende bureaustoel, jaaah, daar kan ik mee verder.
Take4: in het ziekenhuis. De zever en de bureaucratie slaan we over: hop in het gips, twee krukken en kom vrijdag maar eens terug. Hoogtepunt van You Tube: Malief in een krakkemikkige rolstoel met twee krukken in de aanslag, de Meester als een authentieke Benidorm Bastard patat de stoep af gereden. Een allochtone familie met spieren trekt de sukkel terug op het rechte pad (maal twéé!)
Take 5: de Meester besluit de rijbaan te nemen en trekt met (nog altijd krakkemikkige, ondertussen met losse voetsteuntjes slepende rolstoel) voor het verkeer uit. ,,Ze moeten maar wachten gvd''.
Take6: Terug in de Lowizzestraat. Gelukkig al een tijdje doodlopend en dus rustig en voorts altijd bevolkt met deftige mensen die niet achter hun gordijn staan en zich bijgevolg een breuk lachen. Spijtig van al die discrete toeschouwers, u zal het dus op You Tube moeten missen. Tenzij er in het kabinet van dokter Been een Hans Otten achter het gordijn zat die patiënten met gebroken voet zonder gips op krukken richting uitgang stuurde. Oeps!? Malief kon er alvast niet mee lachen.