Den draad

Het moet zowat half september geweest zijn toen het (bejaarde) stopcontact waarop sinds bijna een jaar de digitale televisie was aangesloten, verdacht begon te knarsen. Bange Malief sprong op, belde naar de electricien (antwoordapparaat) en haalde meteen de stekker uit het (overjarige) stopcontact. Omdat ze die avond toch nog naar Thuis wou kijken...haalde ze met hulp van de Meester een verlengdraad van pakweg dertig meter tevoorschijn _ afkomstig van de grasmaaier(!) en legde (mits nog twee contactdozen) een verbinding van de living naar het nieuwe, geaarde stopcontact van de wasmachine. Héhé: ik sla een paar stukjes over waarbij ik verdienstelijk geholpen werd door de raadgever van Belgacom_ ik zou iets kunnen vertellen over wachttijden en muziekjes maar mijn geduld is spreekwoordelijk, en daarna keek ik dus naar Thuis. En belde naar de electricien (antwoordapparaat) en zei dat hij die avond niet meer moest komen.
Ik sla weer wat stappen over _ dievenpoten in thuis-aan-zee en dus andere besognes_ maar de week daarna terug aan het bellen. Vriendelijk, ietsje ongedurig, weer vriendelijk, enfin, geen antwoord.
Bezoekers vonden het grappig: die draad, was dat niet ambetant? Bah nee, onze binnendeuren sluiten niet hermetisch, alleen de doorsteek van de kleine living naar de keuken kon niet dicht.
Links en rechts geïnformeerd en ja, ik zal eens horen. Oei, die naam? Dat is de man die ik al x-keren gebeld heb en duidelijk in zijn dinges gebeten omdat hij die avond niet meer moest komen.
Ik sla weer wat over, van de electricien van het neefje in Leuven en die firma die rechtover de deur aan het werk is tot de specialist die naast ons geruststellende klopgeluiden produceerde. Noppes. Zoals destijds bij de duiven: wachten.
Toen zei de Jos: ik zal mijne schoonbroer eens sturen. Een week later: hij gaat iemand sturen. Eind october: hallo, ik zen den Yves, voo wa est? Yves heeft een klein uurke rondgewandeld, alles bekeken en besloten dat nieuwe stopcontacten en nieuwe leidingen wel aangewezen waren. ,,Ja, grààg, verzuchten wij.'' De week van den eerste is't nog verlof en daarop is er ook nog verlof maar hij zou iets laten weten. In het buitengaan stopt hij mij een kaartje in de hand: ,,product manager''. Malief binnensmonds mompelend: gvd, die is alleen maar komen kijken.
Vanaf dan ben ik wéér beginnen bellen naar de project manager. Eerst lief, zoals ze van mij gewoon zijn. Op het laatst sarcastisch. En kijk, gisteren waren Beppie en Kokkie er. De Meester legde hen in de watjes met colaatjes met ijs en een gratis parkeerplaats voor onze garage, zelf sleepte ik propere handdoeken aan en wees een dito toilet als ze benepen keken. Toen ben ik naar de Bomama gevlucht met een doos nieuwe brillen _ afkomstig van onze opticien die weet dat ge hoogbejaarden hun goesting moet geven _ en ook dat was niet om te lachen. Want bomama was in gezelschap naar een film aan het kijken en vroeg zich af waarom ze nu moest brillen passen.(Ondertussen had ze een bril op haar neus ter grootte van een schokbreker) En waarom moest ze nu weer een nieuwe bril hebben? Enfin, ze koos de grootste en die was nog modieus ook. Maar dat ik nu direct weer wegging? ,,Moeder, die brillen moeten terug, daar steekt voor meer dan veertigduizend frank monturen in en morgen is het zondag!'' De Wapenstilstand wou ik niet meer uitleggen, temeer dat fluisteren er geen optie was.
Tot slot: terug thuis waren Beppie en Kokkie vertrokken. In onze donkerbruine eiken plinten blonken gloednieuwe BEIGE stopcontacten. Maar dat was niet alles: naast de televisie annex dvd annex geluidsinstallatie en boxen lagen twee contactdozen, aangesloten op één (beige) stopcontact. De project manager was er natuurlijk niet bij geweest om nog een paar extra stopcontacten te suggereren...
PS En zeg nu niet: waarom hebt ge niets op voorhand gezegd? Omdat ik, onnozel wicht, nog altijd denk dat vaklui het toch beter zullen weten. En omdat ge zwarte stopcontacten niet vervangt door bijna witte? Commentaar van de Meester: Zo lelijk is het toch niet?